Η συμβατικότητα στην πολιτική δράση, η απόσταση από τα κρίσιμα θέματα που απαιτούν μεταβολές και νέα θεμελίωση, παρατείνουν τη σημερινή κατάσταση και αποθαρρύνουν κάθε σκίρτημα ελπίδας ή ματιά αισιοδοξίας. Μια στασιμότητα με τροπή εξάντλησης και μαρασμού μοιάζει να είναι το ορατό παρόν μας. Οι οπαδοί της κλειστής κοινωνίας μπορούν, προσωρινά νικητές, να αισθάνονται ασφαλείς στη σκιά των τειχών του οικισμού. Η πολιτική μάχη στο μέτωπο των ιδεών, του περιεχομένου και του νοήματος, με αναφορά στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, επίμονα θα συνεχίζεται. Με αισιοδοξία και ελπίδα σχεδόν αναστάσιμη. Μέσα στην οριακή αυτή περίστασή μας άτομα και ομάδες –εστίες ανθρώπων– επιλέγουν την υπεύθυνη προσωπική εμπλοκή. Και ως άλλα μικρά, περιορισμένα, ελάχιστα μειοψηφικά ηφαίστεια, σιγοκαίνε στα έγκατα του οικισμού, αντιμαχόμενα τη φθορά του.
