Με ερέθισμα τα μεγάλα γεγονότα της επικαιρότητας και τα μικρά επεισόδια της καθημερινής ζωής, η Σοφία Φιλιππίδου καταφεύγει στην αγνότητα και στα χαμόγελα της παιδικής αθωότητας, θυμάται τους προγόνους και τους τιμά, σατιρίζει με αγάπη και κατανόηση τα ανθρώπινα, αναστενάζει με τα δάκρυα των πραγμάτων, απορεί με την αναλγησία της πολιτικής και «πολιτιστικής» εξουσίας και τολμάει, προδίδοντας μυστικά και εκθέτοντας προσωπικές αλήθειες, να ανοίξει ένα διάλογο με τους ανθρώπους που καταπιάνονται με τις λέξεις και με την αλχημεία της γραφής, αλλά και με όλους όσοι γοητεύονται από τη μαγεία της τέχνης.
Το βιβλίο αυτό είναι μια επίμονη περιπλάνηση στα σκοτεινά λαγούμια της πρόσφατης μνήμης και της παλιάς ελληνικής περιπέτειας, μια «συνομιλία» με τα στοιχειά και τα φαντάσματα, τα πλάσματα της φαντασίας και του ονείρου, αλλά και με το φως του ήλιου και της σελήνης, με τα λουλούδια και τα πουλιά.
