Ενώ μαίνεται ακόμα ο πόλεμος στην Αλγερία, ο Αλμπέρ Καμύ, στην "Ομιλία στη Σουηδία" (10 Δεκεμβρίου 1957), γυμνός μπρος στους προβολείς της αιφνίδιας δημοσιότητας που του χαρίζει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, στρέφεται προς την τέχνη του και καταθέτει "τη διπλή υποχρέωση που προσδίδει αξία στο έργο του: να ταχθεί στην υπηρεσία της αλήθειας και της ελευθερίας". Έχοντας συνείδηση ότι ανήκει σε μια γενιά που δεν έχει προορισμό να ξαναφτιάξει τον κόσμο αλλά "να τον εμποδίσει να χαλάσει" μπρος στην καταστροφική πορεία της Ιστορίας, θα αναρωτηθεί τέσσερις μέρες μετά, στη "Διάλεξή" του στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα, κατά πόσον η τέχνη αποτελεί "απατηλή πολυτέλεια" και θα απαντήσει: "[...] Κάθε καλλιτέχνης ναυτολογείται στη γαλέρα της εποχής του. [...] Δημιουργώ, στις μέρες μας, σημαίνει δημιουργώ επικινδύνως. [...] Το ζητούμενο είναι να μάθουμε πώς μπορεί να παραμείνει εφικτή η αλλόκοτη ελευθερία της δημιουργίας εν μέσω της αστυνόμευσης τόσων ιδεολογιών (πόσες θρησκείες, πόση μοναξιά!)".
