Ο μικρούλης Ποκ μας πιάνει από το χέρι και μας οδηγεί στα σκοτεινά βάθη της σπηλιάς, στα σκοτεινά βάθη του χρόνου... Τι ήταν αυτό που τον μάγεψε τόσο, ώστε έπαψε πια να λαχταράει να γίνει κυνηγός; Τι ήταν αυτό που τον εντυπωσίασε βγαίνοντας από τη σπηλιά, μόλις τέλειωσε ο χειμώνας; Ήταν, τάχα, τα ζωηρά χρώματα της φύσης και το παιχνίδισμα του ήλιου ή κάτι άλλο, πιο μαγικό;
Σαν τα μικρά παιδιά που γνωρίζουν τον κόσμο παρατηρώντας εικόνες, έτσι κι εμείς προσπαθούμε να μάθουμε για τους μακρινούς γεννήτορές μας, που, ζώντας στα κρύα και σκοτεινά βάθη μιας σπηλιάς, αποτύπωσαν τη ζωή, τα συναισθήματα και την καθημερινότητά τους στις βραχογραφίες, που μέχρι σήμερα μας εκπλήσσουν με την κίνηση και τη ζωντάνια των μορφών τους.
Πριν από πέντε σχεδόν χρόνια, μια νηπιαγωγός από τη Θεσσαλονίκη, η Μαρία Πετκανοπούλου, άρχισε να αναζητά ένα παραμύθι για τα χρώματα. Δεν βρήκε σχεδόν τίποτα που να την ικανοποιεί. Έτσι, αποφάσισε να χτίσει το δικό της παραμύθι, που το τοποθέτησε στα πολύ παλιά χρόνια, όταν οι άνθρωποι ζούσαν ακόμα σε σπηλιές.
Μα ο μικρούλης Ποκ, ο ήρωας της ιστορίας της, δεν είχε ακόμα πρόσωπο. Τότε μια νεαρή φοιτήτρια της Σχολής Νηπιαγωγών θέλησε να τη βοηθήσει και μαζί να αναζητήσουν τη μορφή του μικρού ζωγράφου των βράχων: ήταν η κόρη της, η Άννα Καρνή.
Μαμά και κόρη, λοιπόν, σελίδα τη σελίδα, αφηγούνται, η καθεμιά με το δικό της ανεπιτήδευτο τρόπο, την περιπέτεια του Ποκ, δίνοντας στα παιδιά από 6 χρόνων ένα όμορφο βιβλίο, φτιαγμένο με πολλή αγάπη.
