Ζούμε χορτάτοι, εν ειρήνη, κοιτώντας ανέξοδα, ακίνδυνα, ανώδυνα
και εκ του ασφαλούς, παιδιά να πεινάνε, ή να σκοτώνονται από
"έξυπνες βόμβες".
Ζούμε ήσυχοι, βολεμένοι αδιάφοροι.
Ζούμε κωπηλατώντας λοξά στο ποτάμι του χρέους, κοιτώντας λοξά
στους καιρούς που μας ορίζουν. .
Ζούμε αψηφώντας τα βλέμματα που μας ικετεύουν βοήθεια
εξακοντίζοντας σαΐτες ολόισια στα εσώψυχά μας
μα εμείς δε νιώθουμε πόνο κι ούτε ντροπή
απλά δε νιώθουμε...
Λες και δε ζούμε στον ίδιο κόσμο.
Λες και δεν τους λογαριάζουμε,
ή δε μας λογαριάζουμε γι' ανθρώπους.
Ζούμε στην τηλεοπτική δημοκρατία των λίγων και στην ανύπαρκτη
δημοκρατία των πολλών, μη έχοντας λόγο, φωνή, ελευθερία,
όπως τότε οι δούλοι, στον πέμπτο αιώνα της Αθήνας.
Ζούμε στην εποχή που έχουμε να φάμε,
αλλά δεν έχουμε να σκεφτούμε...
Ζούμε;
