Το κατηγόρημα ευνουχίζει την μεγάλη ουσία
καθώς ο χρόνος σφίγγει τα περιθώρια.
Η προσπάθεια φαντάζει ατελέσφορη
και ο αγωνιστής με κόντρα τον άνεμο, ασθμαίνων,
βλέπει στο βάθος το νήμα ακέραιο,
πάνω από την γραμμή του τέλους.
«Αφού βλέπεις την αρμονία της συνύπαρξης»,
είπε εκείνη η λιμνάζουσα φωνή,
μισοπνιγμένη στο βαθύ γαλάζιο της θαλασσινής αναταραχής.
«Μυριάδες οι αιώνες,
που ο ήλιος δεν νοιάζεται για τις λεπτομέρειες,
φωτίζει όμως ανδρειωπός,
χαμογελώντας με συγκατάβαση,
να διαβάσεις το καθοριστικό επίγραμμα»:
«Μια βόλτα μόνο απόμεινε. Φτωχή και ρακένδυτη».
