...Το όνειρο έγινε ελπίδα απέλπιδα,
Μετοίκισε μέσα σ' ένα σμήνος ψυχές
Στου Άδη τα δώματα!
Εκεί κάτω στων Σκιών το ζόφο
Σαν σιντριβάνι δακρύων ψυχές αιμάσσουσες
ποτίζουν τα κρίνα τα ανθρώπινα.
Καρτέρι θανάτου έστησαν οι μέρες
στις σκοτεινές φωλιές του νου μας...
κι ο Χρόνος έσβησε των σηματωρών τα βήματα
τα ελπιδοφόρα!
...Κι η τροχαλία του Κόσμου γυρίζει
τρίζοντας, σκουριασμένη, ξεχασμένη
στης σκουριάς της την ταπεινωμένη όψη!
Μόνη ελπίδα... του Ήλιου το νήμα
το τυλιγμένο στην ανέμη των πραγμάτων...
γυρίζει την Τροχαλία του Κόσμου
δίνοντας ελπίδα ζωής στη μνήμη του "γίγνεσθαι"!
Σ. Μ.
