Τεφροδόχος

Εκεί που οι δρόμοι κοχλάζουν
τα Όχι του σύμπαντος
τα δακρυγόνα
και οι αφίσες των αγνοουμένων
φέγγουν νωθρά
σαν αστρικό μετέωρο
πάνω απ' τα όνειρα των κεκοιμημένων.
Μία πλατεία
περιστρέφεται
γύρω και μέσα στην καρδιά μας.
Δρόμοι λυγροί
παγκάκια και μικρές ουλές
ξυσμένες μνήμες στη μέθη της νύχτας
σκοτάδια αίματα
κουτιά από μπύρα γεμάτα ενοχές
στάχτες και αποσιωπητικά.
Η νύχτα μάς καλεί
ρέει αχόρταγα
στους υπονόμους
στις αποχετεύσεις των σιωπηλών
στις αρτηρίες των στεναγμών
κι εσύ
μαζί και χωρίς αυτούς
τους βλέπεις να σε προσπερνούν βιαστικά
χωρίς να περιμένουν τίποτα
από τη θεωρία
και τις αναπτύξεις
μέσα στα θέατρα
τα στάδια και τις αγορές. [...]