Τις νύχτες που σε μνημονεύω -μισοφέγγαρη- με ξενυχτά η ξεθωριασμένη σου αγάπη. Με μαύρο ούζο προς το χάραμα της μέρας νυχτώνω μέσα στην κατάλευκη ψυχή σου.

Ο Νάσος Θεοφίλου γεννήθηκε το 1940 στη Μυτιλήνη. Το έργο του ήταν κυρίως πεζογραφικό (διήγημα, μυθιστόρημα και διάφορα ιδιόμορφα λογοτεχνικά είδη): "Ο Ερημόπολις", 1971 (πολυγραφημένη, με έξοδα του φίλου του Τιμολέοντα Καββαδία), Εγνατία/Τραμ, 1977, Γνώση, 1980. "Καταδυομένη Αφροδίτη", Ερμής, 1978, "Η πέμπτη εποχή - Μπουζιάνης", Εξάντας (στη σειρά "Οι έλληνες ζωγράφοι για παιδιά"), 1979, 1990. "Ιστορίες του καζαμία", Υψιλον 1980, Εστία 1992. "Εθιμοταξικόν", Εστία 1990. "Με ταχύτητα ηλικίας", Εστία 1991. "Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω", Νεφέλη 1999. "Ο Ερημόπολις και η Καταδυομένη Αφροδίτη", Νεφέλη 1999. "Όπερα των σκιών" (λιμπρέτο σε μουσική Νίκου Μαμαγκάκη που ανέβηκε στις 5, 6 και 8 Απριλίου 1997 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών), "Νεφέλη" 2000. Πέθανε στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2004.
Ο ζωγράφος Γιάννης Ψυχοπαίδης έγραψε για το έργο του: [...] "Άλλοτε ποτάμι κι άλλοτε ρυάκι, σε διαρκή κίνηση, ο λόγος, ωραίος, ευφυής και ιλαρός αναδεικνύει το ηθικό μέγεθος μιας γλώσσας που καθοδηγούμενη από την απόλαυση της όρασης και της ακοής, διαρκώς υπονομεύει τη στεγνή και άκαμπτη σοβαρότητα, τους κοινωνικούς ρόλους, τις συμβάσεις και τις έτοιμες αλήθειες. Ο λόγος του Νάσου Θεοφίλου, λόγος διαβρωτικός αλλά και εμποτισμένος με μεγάλη συναισθηματική γενναιοδωρία, διαθλά τις φευγαλέες εικόνες της ζωής, αφήνοντας μόνιμα τη γεύση μιας βαθειάς ανθρωπιάς, πίνοντας άσπρο πάτο στην αρχέγονη αξιοπρέπεια της ανθρώπινης κατάστασης. [...] "Οι νεκροί", γράφει ο Νάσος Θεοφίλου, "γίνονται λουλούδια και τους τρώνε οι μέλισσες". Μέλι γλυκύτατο εις ποιον παραγγείλατε; Εις όλους εμάς. Για να γλυκάνουμε τους ερημοπόλεις και τις έρημες πόλεις."
(περιοδικό "Κ", "Η Καθημερινή", 24.10.2004)