Τοπική κοινωνία και ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

Το βιβλίο αυτό για την Ευρωπαϊκή "Ολοκλήρωση", κινείται κόντρα στα "σύγχρονα" ιδεολογικά ρεύματα παλιά και "νέα" της ευρωπαϊκής κατασκευής. Κατά το συγγραφέα, το κύριο επιστημολογικό πρόβλημα των παραγόντων που καθορίζουν την εξέλιξη της ευρωπαϊκής ενοποίησης, δεν μπορεί να αναλυθεί με τον κυρίαρχο θεωρησιακό ρασιοναλισμό, ο οποίος αναδεικνύει κυρίως τους ενδογενείς παράγοντες δηλαδή, την εσωτερική λογική της ευρωπαϊκής κατασκευής. Αντίθετα ακολουθώντας τη μαρξιστική φιλοσοφία και οικονομία, επισημαίνεται ο ρόλος των εξωτερικών κοινωνικών παραγόντων αυτής της πορείας, συλλαμβάνοντας την αλληλεπίδραση των ενδογενών και εξωγενών παραγόντων, αποφεύγοντας την κυρίαρχη απολογητική ρασιοναλιστική αντίληψη περί ευρωπαϊκής ενοποίησης. Με βάση τη διαλεκτική μαρξιστική μέθοδο ανάλυσης, η ευρωπαϊκή πολιτική συνεργασία ερμηνεύεται με Βάση την ισχύ. Ο νόμος της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης βρίσκει πλήρη εφαρμογή στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Περιφρουρεί την καπιταλιστική Ευρώπη και λειτουργεί αποτρεπτικά σε μια σοσιαλιστική προοπτική της. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση προβάλλει ως ο στίβος αναμέτρησης ανάμεσα σε χώρες και σε πολυεθνικές επιχειρήσεις. Η Κοινή Αγορά είναι το μεγάλο "σκολειό" των πολυεθνικών επιχειρήσεων, όπου μαθητές προάγονται, απορρίπτονται ή μένουν ανεξεταστέοι. Κατά το συγγραφέα το φαινόμενο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ανταποκρίνεται στις αντικειμενικές τάσεις κίνησης και ανάπτυξης της οικονομίας, η οποία διαρκώς διεθνοποιείται. Οι οικονομικές ολοκληρώσεις αποτελούν αδιαμφισβήτητες νομοτέλειες του καπιταλισμού της εποχής μας και είναι αποτέλεσμα του διεθνούς ανταγωνισμού. Η ΕΕ-27 φαίνεται να προσκρούει στα αντιτιθέμενα εθνικό συμφέροντα, τα οποία είναι όχι μόνο παρόντα, αλλά και αλληλοσυγκρουόμενα. Εξετάζονται οι μειονότητες και το πανάρχαιο δόγμα των ιμπεριαλιστών "Divide et Impera". Το εθνικό κράτος το ασφαλές καταφύγιο, αυτό το "μαντρί" της αστικής τάξης, το οποίο δημιουργήθηκε με φωτιά και πολύ αίμα δεν ήρθε για να φύγει. Η αστική τάξη δεν είναι αφελής να παραιτηθεί από το δικό της κράτος, που της εξασφαλίζει την κυριαρχία της. Και κάτι πολύ σημαντικό. Το εθνικό κρότος μέσω της ΕΕ-27 δεν εξασθενεί. Αντίθετα ισχυροποιεί τη θέση του κυρίως ως δύναμη καταστολής. Σε πείσμα των φιλοευρωπαϊστών και των απόψεών τους, για μια ομοσπονδιακή ένωση της ΕΕ-27 και υπέρβαση του εθνικού κράτους, αποδεικνύεται ότι το εθνικό κράτος είναι κανόνας και νόρμα του καπιταλισμού. Τους καλύτερους όρους για την ανάπτυξη του καπιταλισμού τους παρουσιάζει χωρίς αμφιβολία το εθνικό κράτος. Στο πλαίσιο της ΕΕ-27 οι κυρίαρχες δυνάμεις ανακατεύοντας τα καπιταλιστικά έθνη, βάζουν σε πρώτη μοίρα τον ανταγωνισμό του ενωμένου ευρωπαϊκού κεφαλαίου με το αντίστοιχο ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα. Τελικός κριτής η πάλη των τάξεων.