Έτσι, καθώς με κοιτά το ανύπαρκτο κοινό, αντί για τραγωδία, θα πω ένα τραγούδι σαν κάτι αλλοτινό, θα πω μια μελωδία…
Ένα βιβλίο γεννημένο μες’ από τη μουσική και την προφορικότητα, τον ρυθμό και τη δραματική ομιλία, τις δύο πηγές απ’ όπου αναπηδά πάντα η πρωτογενής ποίηση, χωρίς περισπούδαστες διαμεσολαβήσεις.
