Σαν ένα απέραντο κήπο γεμάτο πολύχρωμα αγριολούλουδα μοιάζει το έργο αυτό της Ζουμπουλάκη.
Βασικός άξονας σε αυτό το μυθιστόρημα είναι η δυσλεξία που βασανίζει εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο. Φαίνεται πως η συγγραφέας έχει άμεση εμπειρία μ΄ αυτό το πρόβλημα και τις συνέπειές του.
Ωστόσο εκείνο που παρατηρεί κανείς είναι πως στο έργο της αυτό, παρουσιάζει μια πληρέστερη ωριμότητα στόχων και προσανατολισμών της σύγχρονης πραγματικότητας, και επισημαίνει τον κίνδυνο της ανθρώπινης φθοράς και την ανάγκη να επιστρέψουμε στις γνήσιες πηγές της ανθρώπινης ευτυχίας.
Με τον άμεσο, γεμάτο ευγένεια και χιούμορ, ανθρώπινο τρόπο που εκφράζεται η συγγραφέας, γεννιέται μέσα σου η ελπίδα πως δε μπορεί παρά ο κόσμος μας να αλλάξει.
Εκείνο που απομένει από το διάβασμα αυτού του βιβλίου, είναι η ζωηρή εντύπωση πως έζησες πολύ καιρό στον καθαρό αέρα ενός απάτητου βουνού και κατεβαίνοντας από κει βαφτισμένος στην κολυμπήθρα μιας ψυχικής καθαρότητας, είσαι έτοιμος να ξορκίσεις μια για πάντα όλες τις βρωμερότητες του κόσμου τούτου.
Το βιβλίο διαβάζεται σπό μικρούς και μεγάλους.
