«Η αλληλογραφία είναι ο μοναδικός τρόπος να συνδυάζεις τη μοναξιά με την καλή παρέα», είχε πει ο Λόρδος Βύρων. Η «Τρελοχριστίνα», όπως τη βάφτισαν οι συντοπίτες της, που έζησε τη ζωή της ολόκληρη σ' εκείνη τη σμαραγδένια ακτή του Ιονίου, αγνοούσε τα λόγια αυτά, μα πορεύτηκε μαζί τους ίσαμε την ώρα που κουράστηκε απ' την προσμονή. Ένα μήνυμα διαφορετικό από τα συνηθισμένα, γραμμένο... ασυνήθιστα, γίνεται χνάρι, που το παίρνουν καταπόδι η Ειρήνη και ο Ορέστης, κι ύστερα... ποιος ξέρει; Πόσοι άλλοι πριν απ' αυτούς διέγραψαν την πορεία τους με βάση αυτό; Πόσο ακόμη θα συνέχιζε να γράφει ιστορίες καινούργιες, χαράς ή πόνου, για κείνους που ύφαιναν την τέχνη της ζωής στον καμβά απ' το νόημά του; Πόσες ελπίδες θα έσπερνε στην άμμο αν... Κάποιοι διάβασαν τα σημάδια που τους μήνυσε και διαπίστωσαν πως άξιζε κάθε γράμμα απ' τις λέξεις του. Άλλοι, τα άκουσαν, και είδαν χείλη αγαπημένα να κινούνται προφέροντας ένα-ένα τα γράμματά του. Ωστόσο, ο καθένας τα ερμήνευσε σύμφωνα με τον χαρακτήρα του και τράβηξε τον δρόμο του, αναζητώντας τους υπευθύνους...