Ο τίτλος αυτός δεν έχει καμιά σχέση με τον Έρωτα και την σχιζοφρένια, αλλά αναφέρεται στα λόγια του Πιραντέλλο: “Η πολλαπλή προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου αντιστοιχεί στις δυνατότητες υπάρξεως, που ο καθένας από μας κλείνει μέσα του”. Αναφέρεται απλώς σ’ αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινη αστάθεια. Στην αντιφατική, δηλαδή, συμπεριφορά, που ο καθένας μας είναι ικανός να επιδείξει. Αυτό ακριβώς το παράξενο φαινόμενο εξετάζει ο Ουίλλιαμ Γκίμπσον μέσα από τη θεατρική πλοκή μιας ερωτικής ιστορίας. Και η αξία του θεατρικού αυτού έργου βρίσκεται στην προσπάθεια του συγγραφέα να παρουσιάσει το φαινόμενο αυτό με τέτοιο τρόπο ώστε, και να το καταλάβουμε, και μέσα απ’ αυτό να καταλάβουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Η αποκάλυψη της πραγματικής υφής αυτού του τυπικού δείγματος ανθρώπινης συμπεριφοράς αποτελεί το νόημα του έργου.
