Μια φορά και χρόνια πριν, όχι όμως πάρα πολλά, οι μαθητές πήγαιναν στο σχολείο κρατώντας πάνινη, υφασμάτινη ή δερμάτινη τσάντα, έγραφαν στην πλάκα με το κοντύλι, έκαναν μάθημα πρωί, απόγευμα και Σάββατο.

Κάθονταν στα ξύλινα θρανία πολλοί μαζί, ζεσταίνονταν με ξυλόσομπα, αγόραζαν τα βιβλία, "έτρωγαν ξύλο" από το δάσκαλο όταν δε μελετούσαν ή έκαναν αταξίες, αλλά έπαιζαν πολύ.

Ώρες ατέλειωτες έτρεχαν στις αλάνες με τα γόνατα ματωμένα και μια φέτα ψωμί στο χέρι, ώσπου να πέσει το σκοτάδι και ν' ακουστεί η φωνή της μάνας που τους καλούσε να μαζευτούν στο σπίτι. Ανέμελα χρόνια... Μπερδεμένες οι χαρές με τις πίκρες, τα γέλια με τους στεναγμούς...

Αυτό είναι το χθες του λαού μας. Εκείνα τα παιδιά σού δίνουν το χέρι για να σε ταξιδέψουν.

Δεν έχεις παρά να απλώσεις το δικό σου...

Η Γιολάντα Τσορώνη - Γεωργιάδη γεννήθηκε στην Καλαμάτα αλλά ζει μόνιμα στην Αθήνα με τον σύζυγο και τα δυο παιδιά της. Το 1984 αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών, ενώ το 1987 πήρε το πτυχίο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Για μερικά χρόνια εργάστηκε ως διοικητικός υπάλληλος του Δήμου Αθηναίων, ενώ έως τον Ιούνιο του 2006 υπηρέτησε ως δασκάλα σε δημόσια σχολεία. Από τον Οκτώβριο του 2006 μετεκπαιδεύεται στο Μαράσλειο Διδασκαλείο Αθηνών. Στη διάρκεια των ετών που εργάστηκε σε σχολεία έγραψε πολλά θεατρικά έργα για τις ανάγκες σχολικών παραστάσεων και εορτών. Δεδομένα της έρευνάς της για το πώς προήλθαν έξι από τις πιο συνηθισμένες καθημερινές μας εκφράσεις μεταφέρθηκαν στη σκηνή ως θεατρικά έργα τα οποία παρουσίασαν μαθητές στα πλαίσια πολιτιστικής εκδήλωσης (Π. Πεντέλη, Ιούνιος 2003). Τα κείμενα της θεατρικής αυτής παράστασης ταξίδεψαν ως τα σχολεία της ομογένειας των ΗΠΑ για αντίστοιχες εορταστικές εκδηλώσεις. Έχει εκπονήσει πολλά καινοτόμα προγράμματα, το σημαντικότερο από τα οποία οδήγησε στη δημιουργία του Μουσείου Μαθητικής Ζωής, του οποίου είναι ιδρυτικό μέλος. Από τον Ιανουάριο του 2011, οπότε και εγκρίθηκε από το ΥΠ.Δ.Β.Μ.Θ. η επισκεψιμότητα του Μουσείου, μεταδίδει, παράλληλα με τα διδακτικά της καθήκοντα, την αγάπη της για το παλιό σχολειό, πραγματοποιώντας εκπαιδευτικές δραστηριότητες σε μαθητές σχολείων της Αττικής με θέμα τη σχολική ζωή στη μεταπολεμική Ελλάδα. Η συμμετοχή της σε Καινοτόμα Προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας απέδωσε έως τώρα δύο παιδικά μυθιστορήματα και δύο περιβαλλοντικά προγράμματα. Από το φθινόπωρο του 2005 αποσπάσματα του "Γιατί το λέμε έτσι..." μεταδίδονται από το ραδιόφωνο της ΝΕΤ, ενώ σχετικά θέματα υπό τον ίδιο τίτλο παρατίθενται στο εκπαιδευτικό περιοδικό "Παράθυρο στην εκπαίδευση του παιδιού". Στο ίδιο περιοδικό παρατίθενται από την ίδια λαϊκά λατρευτικά έθιμα με τίτλο "Εορταστικό Καλαντάρι".