Υπόθεση Φαλμεράιερ

Στην πραγματικότητα, ο Φαλμεράιερ δεν ήταν παρά ένας φιλέλληνας του ίδιου είδους με τους υπόλοιπους -με μόνη τη διαφορά ότι η συστηματική του ενασχόληση με τους ζώντες Έλληνες (ένας τομέας στον οποίο η γνώση των περισσότερων Ευρωπαίων ήταν τότε μηδενική) απέκλεισε γι’ αυτόν ευθύς εξαρχής την προοπτική μιας φαντασιακής ταύτισης του άχρονου κλασικιστικού ιδεώδους με τους υπαρκτούς Έλληνες, που οι τελευταίοι εισπράττουν -τότε και σήμερα- ως την πεμπτουσία του φιλελληνισμού.

Επειδή όμως ακριβώς ο Φαλμεράιερ ήταν φιλέλληνας, δηλαδή εραστής του ελληνικού ιδεώδους και όχι αδιάφορος, η οργή του έπρεπε τώρα νομοτελειακώς να στραφεί εναντίον του Θεού που απεποιήθη το ρόλο του, ή αλλιώς των Ελλήνων που δεν ήταν Έλληνες.

Έτσι έγινε ανθέλληνας και μισέλληνας, όπως λέμε άθεος και αντίθεος.