[...] Η ποίηση του Σωτήρη Παστάκα είναι βιωματική, ελλειπτική, νοτισμένη από μνήμες προσωπικές, αλλά και συλλογικές, λειτουργεί ως μια καταγραφή της αστικής ζωής και των αδιεξόδων της, αλλά και ως απολογισμός των όσων έχουμε ζήσει και μη.
(Περ. Δίφωνο, Καλοκαίρι 2007)
Αυτό το κάτι που βλέπω
στα μάτια σου
τώρα που με κοιτάς
κατάματα
μ' ενοχλεί ακόμη περισσότερο:
όσο θα 'χω δυο μάτια
για σένα δεν θα 'μαι
χαμένο κορμί
αλλά καμένο χαρτί.
