Το 1848 η Ευρώπη κατακλύστηκε από ένα πρωτοφανές κύμα επαναστάσεων. Τα ολιγαρχικά καθεστώτα φάνηκαν να κλονίζονται συθέμελα. Ακόμη και σε χώρες που δεν γνώρισαν επαναστάσεις, σημειώθηκαν σοβαρές πολιτικές κρίσεις. Ωστόσο, μέσα σε λίγους μήνες οι κατεστημένες ελίτ μπόρεσαν να επωφεληθούν από την εδραιωμένη θέση τους μέσα στις γραφειοκρατίες και τους στρατούς, από την προπαγάνδα του Τύπου και της εκκλησίας, και από το γεγονός ότι οι επαναστάτες ήταν διχασμένοι — και κατάφεραν έτσι να επανακάμψουν. Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να αναλύσει τα αίτια και την εξέλιξη τόσο της Επανάστασης όσο και της Αντίδρασης. Στόχος του είναι να εντάξει τα πολιτικά γεγονότα στο πλαίσιο μιας ηπείρου που βιώνει τις πολύπλοκες μεταβάσεις από ουσιαστικά προβιομηχανικές οικονομικές και κοινωνικές δομές προς πιο σύγχρονα αστικοβιομηχανικά συστήματα. Εξετάζει γιατί, μετά το 1848, εκτός από τις εξαιρετικές περιστάσεις των πολέμων, οι κυβερνήσεις μπόρεσαν να αποτρέψουν τον κίνδυνο νέων επαναστάσεων.
