Ένα ακόμη αυτοβιογραφικό αφήγημα του Ζάχου Χατζηφωτίου για τις περιπέτειες της γενιάς του στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την "μπελ επόκ" της μεταπολεμικής Αθήνας.
"Η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το νου, εντελώς αυθόρμητα, ήταν να βάλω ως τίτλο σε τούτο το βιβλίο: "1940: η τυχερή γενιά μας", διακινδυνεύοντας να γίνω δυσάρεστος σε ανθρώπους της ηλικίας μου, και δεν θα ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Λες και τους άκουγα: "Πού βρήκε ο χριστιανός την τύχη σ' αυτή τη γενιά που μόνο βάσανα είχε, πολέμους, στερήσεις, κατοχές, θύματα και κινήματα, πίκρες, φτώχεια, αγωνίες, αρρώστιες, ξεριζωμούς, διχασμούς κι όλα τα δεινά;"
Κι ενώ ετοιμαζόμουν να τους αντικρούσω κάπως έτσι: "Ναι, είχε πίκρες, αλλά την πίκρα τη διαδέχτηκε η δόξα. Ναι, είχε πολέμους, αλλά πέτυχε νίκες. Ναι, μάτωσε, αλλά γέννησε και ήρωες. Ναι, είχε φτώχεια, αλλά ήταν πλούσια σε έρωτα", ξαφνικά μια δεύτερη σκέψη εμφανίστηκε αποφασιστικά και, χωρίς ν' ακυρώσει την πρώτη, μου ψιθύρισε: "1940: η γενιά των γενναίων". Κι έτσι ήταν. Δεν ήταν; Αυτό κανείς δεν θα μπορεί αλλά και δεν θα θέλει να το αμφισβητήσει, από όποια ιδεολογική, πολιτική ή κοινωνική σκοπιά κι αν βλέπει τα πράγματα."
Εγεννήθη στην Αθήνα, στην Πλάκα και, όπως λέει, έζησε σε μια νεοκλασική Αθήνα που ήταν σαν σκηνικό θεάτρου σε έργο του Ξενόπουλου. Εφοίτησε στη σχολή Μακρή, στην Αναργύρειο Σχολή Σπετσών και απεφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο Αθηνών. Πολύ νέος, 17 ετών, με την είσοδο των Γερμανών απέδρασε στη Μέση Ανατολή. Αρχικά με αγγλική στρατιωτική μονάδα πολέμησε κατά την πολιορκία του Τομπρούκ. Στη συνέχεια με την 1η Ελληνική Ταξιαρχία στη μάχη του Ελ Αλαμέιν και στην εκστρατεία της ερήμου και με την 3η Ελληνική Ταξιαρχία στην Ιταλία και στη μάχη του Ρίμινι. Ετιμήθη με μετάλλια Ανδρείας, Πολεμικούς Σταυρούς Εξαιρέτων Πράξεων και πολλά άλλα, καθώς και με το Αγγλικόν Παράσημον της 8ης Στρατιάς της Ερήμου. Στην Αθήνα επέστρεψε ως επιλοχίας προαχθείς σ' αυτόν τον βαθμό επ' ανδραγαθία στη μάχη του Ρίμινι. Πολέμησε επίσης στη μάχη της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1944.
Μετά τον πόλεμο έφυγε για το Παρίσι, όπου έζησε οκτώ χρόνια. Επέστρεψε στην Ελλάδα και αποφάσισε να εργασθεί ως δημοσιογράφος στην Καθημερινή της Ελένης Βλάχου, με την οποία τον συνέδεε μακρά φιλία. Συγχρόνως ξεκίνησε συνεργασία με τα Νέα και τον Ταχυδρόμο, όπου εργάστηκε είκοσι πέντε χρόνια. Έχει γράψει 17 βιβλία, στίχους για τραγούδια του Ξαρχάκου και του Ζαμπέτα, επίσης θεατρικά έργα και διασκευές ξένων έργων, που ανέβηκαν με επιτυχία στη σκηνή. Στην τηλεόραση εργάστηκε είκοσι πέντε χρόνια. Εξελέγη πέντε φορές στον Δήμο Αθηναίων εκ των πρώτων Συμβούλων σε ψήφους κι εχρημάτισε επί μίαν δεκαετίαν αντιδήμαρχος.
Μη Διαθέσιμο
