Περπατούσα για πολλές ώρες. Δεν ήμουν σίγουρος πού ήθελα να φτάσω, αλλά τίποτε άλλο δεν είχα να κάνω παρά να συνεχίσω να περπατάω. Ήταν όλα πολύ μπερδεμένα μες στο κεφάλι μου, σκεφτόμουν οτιδήποτε εκτός από την πραγματικότητα, για να μην αντιλαμβάνομαι πόσο παράλογο ήταν αυτό που έκανα. Τίποτα δεν είμαστε όλοι, συλλογιζόμουν, παρά ένα μικρό μέρισμα του Είναι. Με το νου μας, αμείλικτη δικαστική εξουσία, πουθενά να μην λογοδοτεί. Η επιλεκτική μας μνήμη να νομιμοποιεί τις πράξεις. Και το σώμα να μάχεται για εξιλέωση από την ενοχή για την αδυναμία να ζήσουμε όπως η καρδιά ορίζει. Και ο θάνατος, παντοκράτορας και πανταχού παρών, να μοιράζει τα συσσίτια της ηδονής. Και απτόητος συνέχιζα το δρόμο μου προς το πουθενά.
