Το απροσδόκητο βλέμμα ενός παιδιού, μου έδωσε πριν χρόνια μία ρητή εντολή: «Γράψε ό,τι βλέπεις!» Αποφάσισα να γράψω με λέξεις, εικόνες που έχω μέσα μου. Έτσι άρχισε η συγκομιδή αυτών των ποιημάτων «μπονζάι» που πήραν τη θέση τους πάνω σε μια σκακιέρα ελεύθερων κινήσεων. Φανερώνουν αυτό που βρίσκεται εντός, εκτός και επί τα αυτά των συμπτώσεων. Αποκαλύπτουν τους αρμονικούς των σκέψεων. Το νόημά τους κρέμεται από μια κλωστή, σαν αιωρούμενο φτερό στη χιαστή σύνδεση του νου.
Κατερίνα Νιτσοπούλου
