Όσο κι αν πλησιάζει επικίνδυνα τα όρια του κλισέ, η δουλειά του Διαμαντή Αϊδίνη έμοιαζε πάντα αδύνατον να καταχωρηθεί, να αρχειοθετηθεί, να οριστεί. Από πολύπλοκες και ογκώδεις ζωγραφικές συνθέσεις σε μικρά χάλκινα παιχνίδια και από εκεί σε μικρά, γρήγορα, ασπρόμαυρα σχέδια. Πάντοτε συνδύαζε εντυπωσιακές τεχνικά κατασκευές και ιδιότυπες ζωγραφικές ανατροπές με σχόλια για τη μαζική κουλτούρα της εποχής μας και τη σύγχρονη τέχνη, έντονο χιούμορ και συχνά, μια γλυκόπικρη μελαγχολία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το σχόλιο γεμάτο χιούμορ που κάνει για τον κόσμο των εικαστικών. Ο χώρος είναι συνήθως οι αίθουσες κάποιας γκαλερί ή μουσείου. Κοσμικοί και φιλότεχνοι με τα ποτήρια στο χέρι, τεχνοκριτικοί με πικρόχολο ή διερευνητικό ύφος, στυλάτοι γκαλερίστες, εκκεντρικοί ή ευάλωτοι καλλιτέχνες. Με την ευκαιρία αυτών των έργων ο Αϊδίνης σχολιάζει όλη την πρόσφατη (αλλά και όχι τόσο πρόσφατη) ιστορία της τέχνης, με τα έργα του διάστικτα με μινιατούρες γνωστών έργων και εικαστικές σπαζοκεφαλιές. Αλλού φτιάχνει τεράστιες πανοραμικές απόψεις φανταστικών μητροπόλεων γεμάτων με τα σημάδια του σύγχρονου πολιτισμού (επιγραφές, αυτοκίνητα και φυσικά, ανθρώπους). Σε μια εποχή έντονων ζυμώσεων αλλά και κρίσης στον χώρο της τέχνης ο καλλιτέχνης παρεμβαίνει με μια ανάλαφρη χιουμοριστική ματιά που ανοίγει συζητήσεις για τη λειτουργία των πραγμάτων. [...] (Θανάσης Μουτσόπουλος)
