Το έργο χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες: A-B-C-D(A).
M. 1-32 (A)
M. 33-61 (B)
M. 62-96 (C)
M. 97-116 (D)+(A)
Όπου η κάθε μία έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα, συνδυάζοντας πολλές φορές ταυτόχρονα δραματικά με λυρικά στοιχεία. Άλλοτε η μουσική όμως γίνεται εσωτερική, νοσταλγική με έντονα εκφραστικά στοιχεία. Όλα δρομολογούνται στην εξελικτική αυτή φόρμα. Θα λέγαμε επιπλέον ότι ο βασικός πυρήνας του έργου περιστρέφεται μουσικά και αισθητικά γύρω απ’ την ένταση που παράγουν διάφορα συναισθήματα (διαστήματα) οργανωμένα σε μία υπερβατική σφαίρα γεγονότων. Η πρώτη ενότητα (Α) γεμάτη θολά, μουντά χρώματα ξετυλίγεται πρώτα σε χαμηλές περιοχές των εγχόρδων και στη συνέχεια των ξύλινων και των χάλκινων. Μία χαρακτηριστική μουσική ιδέα πλανιέται μεταξύ μπάσου κλαρινέτου και τρομπέτας. Όλα εξελίσσονται με μία καρτερικότητα, κανείς δε γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί... Τα χρώματα πληθαίνουν σε κλαρινέτα... που "χαμογελούν" στο απρόσμενο, περνούν στιγμές θλίψης στα ξύλινα με τρίφωνες ελάσσονες συνηχήσεις και η ένταση κορυφώνεται με μία έκρηξη κραυγής απογοήτευσης.
Από δω και πέρα το παρόν διαλύεται μέσα στο παρελθόν, θα ακούσουμε πετάγματα γλάρων, τον ήχο της καμπάνας μιας εκκλησιάς, "ρινίσματα" μιας βυζαντινής μελωδίας κι όλα ταυτόχρονα δίνουν ένα ιδιαίτερο μουσικό χαρακτήρα στη δεύτερη ενότητα (Β) που αποκορυφώνεται με μία τελετουργική διάθεση πάνω στη γραμμή μιας βυζαντοποιημένης μελωδίας.
Το όνειρο τελείωσε, το παιχνίδι της νοσταλγίας ανταλλάσσεται με τη σκληρή πραγματικότητα, η αντίθεση και η έκσταση είναι το χαρακτηριστικό της τρίτης ενότητας (C). Άλλοτε ιδιαίτερα δραματικό και άλλοτε όχι, φθάνουμε στο αποκορύφωμα των γεγονότων, πουθενά ισορροπία... πουθενά ελπίδα... όλα βρίσκονται σε κίνηση και ξαφνικά όλα τα γεγονότα αντιστρέφονται. Το unisono των εγχόρδων αλλάζει τελείως διάθεση. Οι συνηχήσεις γίνονται πιο ήρεμες, όλα τείνουν προς μία παγκόσμια εσωτερική ειρήνη και γαλήνη.
Έτσι, ακολουθεί η τελευταία ενότητα [D(Α)]. Μυσταγωγική μουσική καταλήγει στην ένταση, οι καμπάνες μας προσκαλούν, τα κόρνα μας "χαρίζουν" το εισιτήριο για την ελπίδα, όλα για μια στιγμή είναι "τέλεια" και χάνονται πάλι στον υπερβατικό κόσμο των αντιθέσεων.
