Alma perdita

Η Ελίζα Λυντς είχε κάποτε θεωρηθεί η ομορφότερη και πλουσιότερη γυναίκα του κόσμου. Αυτή η άσημη ιρλανδέζα του 19ου αιώνα μπόρεσε να πραγματοποιήσει ένα αφάνταστο ταξίδι και να μοιραστεί τη δόξα και τη δύναμη του εραστή της Φρανσίσκο Λόπες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ακολουθώντας -αλλά και σπρώχνοντας η ίδια- τον εκκολαπτόμενο δικτάτορα της Παραγουάης σ' όλες τις αιματηρές περιπέτειες όπου έμελλε να βυθίσει τη χώρα του. Εκείνο που δεν μπόρεσε ήταν να τινάξει από πάνω της ήταν ο χαρακτηρισμός της "ιρλανδέζας πόρνης" που της επιφύλαξε η νέα της πατρίδα. Ούτε άλλωστε να σταματήσει την ξέφρενη κούρσα προς το όνειρο, το μεγαλείο και την καταστροφή, που παράσερνε τη "χαμένη ψυχή" της. Η μοίρα της είχε κάτι από την εκτυφλωτική μα φευγαλέα λάμψη των κοσμημάτων και των ρούχων που δεν έπαψε να διαλέγει και να φοράει με τόση χάρη, την ίδια στιγμή που το τοπίο της φρίκης μεγάλωνε ολόγυρά της. Γύρω απ' αυτό το "υπέροχο και τρομερό πλάσμα", που υπήρξε πραγματικό πρόσωπο, η Αν Ενράιτ, συγγραφέας με διεθνή καταξίωση, έγραψε ένα πανέμορφο ιστορικό μυθιστόρημα με μυστικές εσωτερικές δονήσεις. "Μια έντονη επίγνωση της υφής των πραγμάτων οδηγεί την Ενράιτ μέσα στο νου της Ελίζα Λυντς, όπως την ανάπλασε με τη φαντασία της . . . Το νερό, ένα στοιχείο τόσο διαυγές και απρόβλεπτο όσο και η εκπληκτική πρόζα της Ενράιτ . . . μεταφέρει την Ελίζα από την Ιρλανδία στην Ευρώπη . . . στην Παραγουάη και πίσω στην Αγγλία." (Miranda Seymour, The New York Times Book Review) "Ενώ το μυθιστόρημα αφήνεται σε μια μεθυστική ροή αισθησιακών απολαύσεων, η ευχαρίστηση που νιώθει κανείς κρατάει πάντα κάτι από τη δυσωδία του θανάτου . . . Το ταλέντο της Αν Ενράιτ, που έχει ήδη συγκριθεί με του Μάρκες ή του Ζίσκιντ, είναι ο συνδυασμός ενός ιστορικού έπους πλούσιου σε φαντασία με μια ονειρική ιστορία παράταιρης ομορφιάς." (Karen McTigue, Waterstone's Covent Garden) "Όπως και οι χαρακτήρες της, η Ενράιτ έχει το ένστικτο του τζογαδόρου που ανεβάζει το στοίχημα καθώς εντείνεται η σύγκρουση." (Conan Putnam, Chicago Tribune)