Andro II: Πάνθεον

Το ίδιο ακούω κάλεσμα, τον ίδιο ακούω χτύπο Η ίδια με καλεί καρδιά, ίδιος ηχεί ο ρυθμός Ηλύσια και Παράδεισος τον ίδιο έχουν κήπο Από τον Δάντη ως σήμερα, ένας είναι ο καημός Όσες πληγές υπέφερα κι όσες φορές πονούσα Πάντοτε ίδια ήτανε η έμπνευση κι η Μούσα Κι ο δρόμος που ακολούθησα, που πάντοτε αλλάζει Είτε δεξιά είτε αριστερά, στο ίδιο τέρμα βγάζει Κι αν είμαι απλά μια αντιγραφή, χωρίς οστά και σάρκα Κι αν κάποιον λογοτεχνικό θυμίζω χαρακτήρα Η ίδια μας γέννησε ψυχή, η ίδια μας δένει μοίρα Στο πέλαγος της ποίησης η ίδια μας φέρνει βάρκα Κι είναι η ίδια η ομορφιά που μας καλεί θλιμμένα Τον Faust. Τον Manfred. Τον Villon. Τον Melmoth. Kαι εμένα.