Πόσο λατρεύω
να ολισθαίνεις
σε δρόμους του κορμιού μου
αφάγωτους
κι εσχατικούς.
Και να με τρυγάς.
Με το νεανισμό αγριόχηνας.
Σαν κάτι κυνηγόσκυλα "σπρίγκερ σπάνιελ"
που αρέσκονται να ξεκοκαλίζουν
ως το μεδούλι των πληγών το θήραμά τους.
Προτιμώ χίλιες φορές τα χάδια σου
απ' την αλάξευτή σου φλυαρία,
που ούτε να την παρωδήσω μπορώ
ούτε να τη χλευάσω
μ' ένα ποιητίζον έστω χουγιαχτό μου.
