ΣΤΙΣ 9 ΜΑΡΤΙΟΥ του σωτηρίου έτους 2020, ο υπουργός υγείας ανακοίνωσε το κλείσιμο όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων λόγω της παγκόσμιας επέλασης του κορωνοιού.
Η χώρα εσώκλειστη. Το φανταστικό εισέβαλε στη σφαίρα του πραγματικού.
Ο πλανήτης στο γύψο. Οι μέρες περνούν και οι εσωτερικοί αρμοί αρχίζουν να χάνονται.
Ο εγκλεισμός αυτός θα μείνει βαθιά χαραγμένος στη μνήμη όλων.
Στη δική μου καταγράφηκε τελεσίδικα. Έφυγε ταξίδι στους γαλαξίες και τους αστεροειδείς ένας από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου, ο Νίκος Κατσάνος.
Ο χρόνος σταμάτησε να κυλά μέσα στο σπίτι. Περνούσε ξυστά έξω απ’ αυτό.
Και έγινε ο εγκλεισμός αφόρητος. Η ζωή ακανόνιστη και τα δάκρυα ποτάμια.
Έτσι κι αλλιώς οι αποχωρισμοί φέρνουν δάκρυα κι απόγνωση.
Καταβυθίστηκα εντός μου για να ανταμώσω τις αξιοθαύμαστες ήττες μου.
Οι βυθοί που ταξίδεψα ήταν γεμάτοι με τις αποτυχίες μου.
Κοιτούσα στο ταβάνι αυτά που δεν έζησα. Πάνω στις πευκοβελόνες, με τις οποίες είχε στρωθεί το πάτωμα, εγώ έψαχνα τη βελόνα που θα μαντάριζα ξανά τη ζωή μου.
Ασφυξία.
Για να μπορώ να ξεφεύγω βρήκα ρήματα μυστικά και λέξεις ακριβές και άρχισα τα φανταστικά καθημερινά μου ταξίδια δίκην ημερολογίου.
Αφού δεν μπορούσα να αποκτήσω το βήμα του ταξιδευτή, απέκτησα το βλέμμα του.
