Στην έκθεση "Οδοφράγματα χωρίς σύνορα - Ένας καινούργιος (γενναίος) κόσμος", ο Βελώνης παρουσιάζει μια σειρά από έργα που καταπιάνονται, σε γενικές γραμμές και πάντοτε στο πλαίσιο μιας ιδιοσυγκρασιακής αλληγορίας, με τα μεταπολεμικά προτάγματα του "μοντέρνου τρόπου ζωής", όπως αυτά αναδύθηκαν από την ατμόσφαιρα του "Μάη του '68", Πρόθεση του καλλιτέχνη δεν είναι να αναπλάσει την επαναστατική ευφορία της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου, αλλά να υπαινιχθεί κυρίως το ευάλωτο, το τρωτό, στην ύπαρξη ενός μοναχικού επαρχιωτόπουλου ή στην εικόνα ενός νεκρού λαγού (προσωπεία του μετανάστη, του πολιτικού πρόσφυγα, του εκτοπισμένου, κτλ), που δεν κάνει άλλα από το να ακυρώνει, μέσω του προσωπικού τραύματος, το βάρος κάθε είδους μνημειακών διαστάσεων (τιμητικής) καρικατούρας.
Μέσω της ελεύθερης επιλογής, η τέχνη μοιάζει ικανή για μια "ουσιαστική επανάσταση" (revolution essentielle ήταν ο τίτλος μιας από τις αφίσες που δημιούργησαν οι Atelier populaire, η ομάδα φοιτητών στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού που μοίραζε τη δουλειά της κατά τους μήνες που ακολούθησαν τα γεγονότα του Μάη του '68), η οποία θα μπορεί να επαναπροσδιορίσει κριτικά τα ιστορικά δεδομένα. Όπως δείχνει το έργο του Βελώνη, η μελαγχολία και συνάμα ο πόθος (για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα) μοιάζουν να είναι οι αποτελεσματικότερες μορφές αντίστασης απέναντι σε οποιοδήποτε σύστημα κυριαρχίας.
Μαρίνα Φωκίδη
