Αφετηρία της προκείμενης εργασίας υπήρξε η καταγραφή της μετάφρασης του "De differentiis topicis" του Βοηθίου από τον Μανουήλ Ολόβωλο με βάση τον Vaticanus gr. 207, και ο στόχος η κριτική έκδοση του βυζαντινού κειμένου. Στη συνέχεια η εργασία διευρύνθηκε προς την κατεύθυνση της λατινικής πραγματείας, των σχολίων του Ολοβώλου, της απόδοσης του Προχόρου Κυδώνη και του σύντομου έργου του Γεωργίου Παχυμέρη ("Γεωργίου πρωτεκδίκου και δικαιοφύλακος του Παχυμέρη η διαίρεσις των τόπων των διαλεκτικών, καθώς διείλεν αυτούς των Ιταλών τις καλούμενος Βοήτιος, οι δη και μετηνέχθησαν προς την Ελλάδα διάλεκτον")· έτσι απέκτησε τη σφαιρικότητα, με την οποία παρουσιάζεται τώρα.
[...]
(από τον πρόλογο του Επιμελητή)
Ο Ανίκιος Μάνλιος Σεβερίνος Βοήθιος (περ. 480-524 μ.Χ.), από γνωστή ρωμαϊκή οικογένεια της Πραινεστού, γνώρισε νέος την κλασική (ελληνική και λατινική) παράδοση. Παντρεύτηκε τη δισέγγονη του Κ. Αυρηλίου Συμμάχου και απέκτησε δύο γιους, που το 522 έγιναν ύπατοι. Ήταν και ο ίδιος γιος υπάτου (487) και το 510 χρημάτισε ύπατος. Το 515, ευνοημένος από τον Οστρογότθο βασιλιά της Ιταλίας Θεοδώριχο, ανέλαβε το ανώτατο αξίωμα του magister officiorum. Το 523 όμως υπερασπίστηκε τον φίλο του Αλβίνο, που κατηγορήθηκε ενώπιον της Συγκλήτου ότι συνεργαζόταν με το Βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστίνο κατά του Θεοδώριχου. Θεωρήθηκε και ο ίδιος ένοχος της συνωμοσίας αυτής και φυλακίστηκε στην Παβία, μακριά από την οικογένειά του και τη βιβλιοθήκη του, όπου και εκτελέστηκε τον επόμενο χρόνο. Στη φυλακή έγραψε το έργο του "Παραμυθία της φιλοσοφίας", το περισσότερο μεταφρασμένο αρχαίο έργο μετά τη Βίβλο. Η καθολική εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο με το όνομα του Σεβερίνου.
