Greek white

Αναρωτιόμουν ποια να είναι η εικόνα της Ελλάδας στα μάτια των ξένων. Τι θα τους γοήτευε πέρα από τον Παρθενώνα και τη θέα της καλδέρας στη Σαντορίνη. Το μπλε του Αιγαίου και τις χρυσές παραλίες του... Σίγουρα όλα αυτά και όλα τα άλλα που φέρνει στο νου η λέξη Ελλάδα. Η παραδοσιακή Ελλάδα του 1960 με τα αρχαία της, τις βαρκούλες και τα γαϊδουράκια. Παραδόξως ζούμε στο 2004 και για μένα αυτή η Ελλάδα υπάρχει στις αμυδρές παιδικές μου αναμνήσεις και στις Ελληνικές ταινίες. Όχι ότι δε μου αρέσει αυτού του είδους η ομορφιά, με τις γωνιές τις ξεχασμένες από το χρόνο και τον τουρισμό -ίσα ίσα που συχνά την αναζητώ- αλλά θέλω να πιστεύω πως η χώρα προχωρά και «φτιάχνει» καινούργια ομορφιά. Θεωρώ υποτιμητικό πως ό,τι έχουμε να «επιδείξουμε» προέρχεται και ανήκει στο παρελθόν -λες και είμαστε ανίκανοι να παράγουμε και να ανήκουμε σε μια σύγχρονη μα πάντα Ελληνική αισθητική. Μου αρέσει που δημιουργούμε χώρους καινούργιους, εμπνευσμένους από το παρελθόν και την παράδοση, ή τροποποιούμε παλιούς, μετατρέποντάς τους σε κατάλληλους για τις σύγχρονες ανάγκες. Σιγά σιγά, το σύνολό τους μοιάζει να συγκροτεί την ταυτότητα της σύγχρονης Ελλάδας, που αξίζει αλλά και εμπνέει. Θέλω να πιστεύω πως ο τρόπος ζωής και η αισθητική μας είναι παράδειγμα προς μίμιηση και πως ήδη η εικόνα αυτής της Ελλάδας είναι ξεκάθαρη στα μάτια όλων. Η επιθυμία μου ήταν να φτιάξω ένα βιβλίο που να παρουσιάζει -αλλά και να υποστηρίζει- την παραπάνω άποψη. Γι αυτό δεν περιορίστηκα στην παρουσίαση σπιτιών, όπως συνηθίζεται στα βιβλία αυτού του είδους, αλλά συμπεριέλαβα και χώρους κοινόχρηστους. Μ αυτόν τον τρόπο ήθελα να δείξω την ευκολία με την οποία ο καθένας μας μπορεί και απολαμβάνει κατ επιλογή αυτόν το τρόπο ζωής στην καθημερινότητα. Επίσης, ανάμεσα στις "αρχιτεκτονικές ενότητες", παραθέτω εικόνες Ελληνικής αισθητικής, είτε πρόκειται για το πορτραίτο ενός νησιώτη παπά, είτε για τα λιτά, ελληνικά σχειδαστικά όνειρα ενός φίλου αρχιτέκτονα. Τέλος διάλεξα όλα αυτά τα θέματα έχοντας στο μυαλό μου για όλα αυτά έναν κοινό παρανομαστή: το ελληνικό λευκό. Όχι το απόλυτο και εκτυφλωτικό, αλλά αυτό που μοιάζει με καμβά, όπου όλα τα άλλα χρώματα ζωηρεύουν και μοιάζουν πιο όμορφα.