Η ιστορία ξαναρχίζει, ναιαιαι... Το βουνό έχει λιγότερες πολυκατοικίες, η θάλασσα λιγότερα σκουπίδια, το καφενείο του ομίλου μόνο φραπέ, το ραδιόφωνο ελάχιστους σταθμούς. Τα μαλλιά μακραίνουν, ο ήχος αγριεύει, τα παντελόνια φαρδαίνουν, οι καμπάνες ηχούν, οι πιστοί πιστεύουν, το σκηνικό αλλάζει, η μουβιόλα σπάζει. Κάθε λεπτομέρεια φέρνει μιαν άλλη, κι όλες μαζί συνθέτουν μια μαλακία -εξαίρεση ίσως το λεωφορείο του Αγίου Κοσμά που μας πάει στο δισκάδικο (υπάρχει και της Βούλας, αλλά περνάει ακόμα πιο αραιά).
Ένα βιβλίο που διαβάζεται σαν μια ανάσα, όπως και είναι γραμμένο δηλαδή. Καταιγισμός λέξεων, σκέψεων, φράσεων, πληροφοριών και καταστάσεων. Προτάσεις ατάκτως ερριμμένες ή καλά σχεδιασμένες ώστε να μπουν η μια δίπλα στην άλλη, σε μορφή ακατάληπτης, αυτόματης γραφής; Μουσικές, βιβλία και μέσα σε όλα η Ντίντι. Το πρόσωπο του έρωτα, η κινητήριος δύναμη και ο αέναος προβληματισμός. Πως θα την πλησιάσω, τι θα της πω, πως θα της απαντήσω όταν μου απευθυνθεί; Groove λοιπόν, μπείτε στο ρυθμό του!
Ο Νικόλας Χρηστάκης, γεννημένος στην Αθήνα το 1958, είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Besancon και πήρε το διδακτορικό του στην κοινωνική ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο Paris X-Nantere. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν θέματα ταυτότητας, κοινωνικής σκέψης και επικοινωνίας, στενών διαπροσωπικών σχέσεων και τελετουργικότητας. Έχει γράψει άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και έχει μεταφράσει και επιμεληθεί πολλά επιστημονικά (και λογοτεχνικά) κείμενα. Έχει γράψει τα βιβλία "Μουσικές ταυτότητες: αφηγήσεις ζωής μουσικών και συγκροτημάτων της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής ροκ" (1994), "Μοτοσυκλέτα: ριψοκινδύνευση και ιερό" (2003) και (σε συνεργασία με την Μπετίνα Ντάβου) "Τα παιδιά μιλούν για την υγεία και την ασθένεια: κοινωνικές αναπαραστάσεις της υγείας και της ασθένειας σε παιδιά 10 ετών" (1994). Επίσης, έχει επιμεληθεί με τον Κλήμη Ναυρίδη τις συλλογές κειμένων "Ταυτότητες: ψυχοκοινωνική συγκρότηση" (1997), "Κοινωνίες σε κρίση και αναζήτηση νοήματος" (2005) και "Το υπερνεωτερικό υποκείμενο" (2010).
