Γεννήθηκα εντελώς απροετοίμαστη όπως όλοι. Αυτοσχεδίασα από πολύ νωρίς, για να επιζήσω. Έγινα εφευρετική ή τουλάχιστον προσπάθησα. Αυτοσχεδιάζοντας μεγάλωσα, ονειρεύτηκα κι ερωτεύτηκα. Το μυστικό πεδίο της ψυχής μου παρέμεινε πάντα να αιωρείται σ' ένα χώρο ουτοπικό, υπερβατικό. Χώρο καμμιάς πατρίδας, κανενός νόμου. Ανυπότακτο. Ήταν ο δικός μου χώρος αυτός και δεν καταλύθηκε ποτέ κι από κανέναν. Δεν μεγάλωσα ποτέ. Το μάθημα της ζωής όσο κι αν το αποστήθισα δεν το έμαθα ποτέ καλά. Τα αποσπασματικά κομμάτια της ενήλικης γνώσης μου τα συναρμολογώ ακόμα. Παρέμεινα "αθώα". Κι αυτό είναι ό,τι κέρδισα. Έστω και λόγω ελλείψεως αρκετών αποδεικτικών στοιχείων που να τεκμηριώνουν την ενοχή μου. Αυτό στο Ποινικό Δίκαιο λέγεται in dubio pro reo. Δηλαδή αθώος λόγω αμφιβολιών. Στη γλώσσα των ανθρώπων δεν έχω μάθει ακόμα πώς το λένε.
