Kairlov

Μην πιστεύεις ποτέ αυτό που βλέπεις με τα μάτια σου. Με ακούς; Ποτέ. Να, κοίτα πέρα μακριά, στο λόφο εκεί, στην επαρχία του Γόμελ. Τον βλέπεις τον Κάιρλοφ; Τον πύργο των Κορλόφσκι; Όχι; Περίεργο... Είναι πάντα εκεί. Κοίτα καλύτερα, ξεπροβάλλει τώρα μέσα από την πυκνή καταχνιά η ανατολική πλευρά του. Η ομίχλη τον κρύβει ξανά. Και ο Κάιρλοφ -ίδια μήτρα που δεν ξερνά τα παιδιά της- φυλά μυστικά ανομολόγητα που σπέρνουν θάνατο. Ένας δεσμός σφιχτός, μια με πνίγει, μια με σώζει, προστασία και θηλιά αντάμα. Το αέναο παιχνίδι του θύτη και του θύματος. Το χωνευτήρι του θανάτου και η λήθη -αυτός ο δαίμονας- δεν με τρομάζουν πια, γιατί ξέρω πως με ακούς εσύ, και η ζωή μου δεν θα ξεχαστεί μια δυο γενιές μετά. Όχι, όχι, καλύτερα ούτε εμένα να ακούς. Μισότρελη γριά είμαι. Αφουγκράσου μόνο το μουρμουρητό του ανέμου, μιλά για τον γιο μου τον Φιοντόρ, μιλά και για μένα, μιλά για όλους εμάς που μαχόμαστε να σώσουμε τη ζωή μας και να αποδώσουμε δικαιοσύνη. Πορεύσου με τη διαίσθησή σου και θυμήσου, την αλήθεια δεν τη βλέπει πάντα το φως του ήλιου. Και το λέω εγώ, η Αναστασία Ιβάνοβνα Κορλόφσκι, που καταδικασμένη ζω εν κρυπτώ στα σπλάχνα του κακορίζικου Κάιρλοφ...