Oι κυδωνίες άνθιζαν πάντα την Άνοιξη στις Κυδωνίες, το Αϊβαλί δηλαδή γιατί αϊβά στα τούρκικα θα πει κυδώνι. Αλλά οι Κυδωνίες πρωτοάνθισαν το 1773, την άνοιξη κι έμειναν ανθισμένες όλο το χρόνο και για χρόνια μετά. Ήταν ο παπάς και βοεβόδας τους, ο Ιωάννης Δημητρακέλλης-Οικονόμος που τις φρόντιζε.
Ύστερα ο Οικονόμος έφυγε και ξεχάστηκε. Με το ζόρι. Οι Κυδωνίες όμως μέχρι το 1821, αφού το όραμά του είχε μείνει ζωντανό, βρίσκονταν σε διαρκή ανθοφορία της ελεύθερης σκέψης για όλους τους Έλληνες, αλλά και σύνδεσμος και προμηθευτής για τους επαναστατημένους.
Τουρκικός στρατός και στίφη ατάκτων αφάνισαν την πόλη "δια πυρός και σιδήρου" στις 3 Ιουνίου του 1821. Οι Κυδωνίες έγιναν στάχτη. Ήταν η πρώτη φορά, γιατί μετά αφού ξαναζωντάνεψε η Πολιτεία, πήραν να οργανώνονται τα "τάγματα εργασίας" από το 1913. Ύστερα ήρθε ο Διωγμός και η Σφαγή του '22.
Οι Κυδωνίες, η Ελληνική Πολιτεία, δεν ξανάνθισαν πια...
Η Ειρήνη Π. Βεκρή γεννήθηκε το 1950, στη Μυτιλήνη. Οι ρίζες της ξεκινούν από το Αϊβαλί, το Πλωμάρι και τη Σμύρνη. Παντρεύτηκε νωρίς, τον Παρασκευά Βεκρή, από την Αμοργό κι ύστερα σπούδασε στην Αμερική και ασχολήθηκε με την Πληροφορική. Δούλεψε τρία χρόνια στις ΗΠΑ και είκοσι οκτώ στο Πολεμικό Ναυτικό, τα τελευταία στην Υδρογραφική Υπηρεσία, απ' όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Επειδή οι κλασικές γιαγιάδες ασχολούνται με παραμύθια και ιστορίες, άρχισε κι εκείνη να γράφει, μόλις απέκτησε τον τίτλο της γιαγιάς. Αν και είχε γράψει πολύ κώδικα σε γλώσσες προγραμματισμού, πολλά ενημερωτικά - εισηγητικά σημειώματα και τεχνικές προδιαγραφές, παρακολούθησε σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και τελευταία ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά "Ναυτική Ελλάς" και "Αιολίδα" της Λεσβιακής Παροικίας.
