Η κανονική παράδοση της Εκκλησίας μας είναι πάγια, σαφής, κατηγορηματική, χωρίς καμιά επιφύλαξη: "ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι"!
Η αυστηρότητα αυτή έχει θεολογική - εκκλησιολογική θεμελίωση και ποιμαντική προοπτική. Πηγάζει από την ίδια την αυτοσυνειδησία της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας μας, που δεν μπορεί να ανεχθεί την εξίσωση της Αλήθειας με την αναίρεσή της, αλλά και κινείται από αγάπη προς "τους εγγύς και τους μακράν" κηρύττοντας την Αλήθεια και εφιστώντας την προσοχή στις όποιες παραχαράξεις και διαστρεβλώσεις της.
Άρνηση συμπροσευχής με αιρετικούς δε σημαίνει...
- Δε σημαίνει μίσος και αντιπάθεια προς τα πρόσωπα των αιρετικών.
- Δε σημαίνει άρνηση της έμπρακτης αγάπης και αντιλήψεως προς οιονδήποτε, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές του αντιλήψεις...
- Δε σημαίνει ναρκισσισμό και αλαζονεία, ότι τάχα εμείς είμαστε καλύτεροι από τους "άλλους". Μία τέτοια αντίληψη είναι ξένη προς την ορθόδοξη διδασκαλία και αλλότρια του εκκλησιαστικού ήθους και φρονήματος.
- Δε σημαίνει διακοπή του Θεολογικού Διαλόγου με τους αιρετικούς. Όταν η Εκκλησία κρίνει ότι διασφαλίζονται όλες οι προϋποθέσεις για να δίνει τη μαρτυρία της και να καλεί σε μετάνοια και επιστροφή, επιβάλλεται να συμμετέχει σε θεολογικούς διαλόγους, χωρίς όμως να υπάρχει εκτροπή από την κανονική τάξη της με τις συμπροσευχές. Θα πρέπει να γίνει απολύτως σαφές ότι οι συμπροσευχές δεν είναι τμήμα της διαδικασίας του διαχριστιανικού διαλόγου.
- Δε σημαίνει διακοπή της συνεργασίας για την αντιμετώπιση κοινών κοινωνκών ή πολιτικών προβλημάτων...
Έχουμε άραγε το δικαίωμα, αν θέλουμε να ζούμε συνεπή χριστιανική ζωή, να περιφρονούμε την παράδοση και τη μακραίωνη ζωή της Εκκλησίας μας;
