Οι πτήσεις και οι πτώσεις, έχουν την ίδια ρίζα…
Ο Άνθρωπος, συνήθως πετάει στα σύννεφα. Πετάει με τις δικές του πτητικές μηχανές, χωρίς κανόνες ασφαλείας και δίχτυα να προστατεύουν την πτώση του. Ένα πέταγμα ανέμελο, με κινητήριο δύναμη την ψυχή και πιλότο την φαντασία. […]
Χαίρεται κι ο Θεός, που βλέπει τα δημιουργήματά του να χρησιμοποιούν σωστά την πνοή που εμφύσησε μέσα τους, για να μπορέσουν να τον συναντήσουν και να τον αγγίξουν. Ένα πέταγμα ψυχής κι ο Θεός είναι. […]
Όταν όμως είναι να μπω στο αεροπλάνο και να πετάξω, δεν είναι το ίδιο. Έχω την εντύπωση και το φόβο, πως μπαίνω στην κοιλιά ενός τέρατος και δεν ξέρω αν σκοπός του είναι να μεταφέρει το σώμα μου στον προορισμό του ή να το χωνέψει στα σπλάχνα του. […]
Το πίσω μέρος του αεροπλάνου, η ουρά του, επιλέγεται γιατί είναι το μόνο μέρος του αεροπλάνου που μένει συνήθως ανέπαφο μετά την πτώση. Το παράθυρο το επιλέγω για να μπορώ να βλέπω τη γη και το χάος που μας χωρίζει. Να προκαλώ το φόβο σε μονομαχία. Δεν δέχομαι να μου δέσουν τα μάτια τη στιγμή της εκτέλεσης. Το φόβο τον κοιτάμε κατάματα…
Ο Δημήτριος Τζουβάλης γεννήθηκε στο Νεοχώρι Μεσολογγίου τον Μάρτιο του 1946. Βασική εκπαίδευση στην Κατούνα, Γαλαξείδι, Αμφιλοχία, Αστακό και Αγρίνιο. Σπούδασε μαθηματικά, πληροφορική και ρομποτική στην Ουψάλα Σουηδίας. Ίδρυσε μαζί με άλλους τα λογοτεχνικά περιοδικά Σύνθεση και Εμβόλιμον. Γράφει ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα και θέατρο.
