Το "Stallerhof" άγγιξε την ψυχή μου γιατί είναι ένα έργο που μιλάει για τον πόνο της ζωής των ανθρώπων που πορεύονται μέσα στην άγνοια και την εξαθλίωση, σε συνθήκες που δε διάλεξαν οι ίδιοι. Για την ανάγκη του κάθε ανθρώπου, ακόμα και του πιο στερημένου, για προσωπική ζωή και τρυφερότητα. Για τη μειονεξία και την αναπηρία. Για την οικογένεια, που σαν μικρογραφία της κοινωνίας κρατά τους αδύναμους στο περιθώριο, μπλοκάροντας κάθε προσπάθεια να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Για τη δυσκολία των ανθρώπων να επικοινωνήσουν. Για τη γλώσσα, τη θρησκεία και τους μηχανισμούς της εξουσίας. Για τη βία στην οποία καταφεύγουν οι άνθρωποι όταν αισθάνονται ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα στη ζωή. Για τις γκρίζες ζώνες που κρύβει κάθε κοινωνία της αφθονίας. Για το δικό μας σήμερα, όπου η δυστυχία δε χωράει πια στο περιθώριο κι έχει καταλάβει το κέντρο της σκηνής.
Μου αρέσει για τη λιτότητα, την πυκνότητα και την ακρίβεια της γραφής του. Γιατί είναι προκλητικό και ταυτόχρονα κλασικό. Απλό και μαζί σύνθετο. Γιατί δε φοβάται τα συναισθήματα. Γιατί αρνείται τις εύκολες ηθικές τοποθετήσεις. Γιατί είναι αινιγματικό. Γιατί δεν ξέρω αν είναι αισιόδοξο ή απαισιόδοξο, όπως δεν ξέρω κι εγώ αν είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος. Γιατί νιώθω πως υπερασπίζεται τα δικαιώματα της ζωής. Όπου κι αν είναι κρυμμένα.
(Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, "Επιλέγοντας ένα έργο στις μέρες που ζούμε")
Ο Φραντς Ξάβερ Κρετς (γεν. Μόναχο, 1946) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Γερμανούς θεατρικούς συγγραφείς. Ξεκίνησε την καριέρα του στο θέατρο ως ηθοποιός, χωρίς λογοτεχνικές καταβολές. Όταν άρχισε να γράφει, στόχος του ήταν η κρυμμένη δυστυχία των ανθρώπων. Στα έργα του ο Κρετς παρουσιάζει ανθρώπους που είναι παγιδευμένοι στην ανέχεια και δεν έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν τον πόνο τους. Δεν μπορούν να πουν τι σκέφτονται και τι αισθάνονται και αρκούνται σε δανεικά σχήματα λόγου, σε ρήσεις από τα ημερολόγια και την Αγία Γραφή, σε ξεφτίδια από αναγνώσματα και ομιλίες. "Σ' εγκαταλείπω, γιατί σ' αφήνω", λέει η γυναίκα στο πρώτο έργο του, το "Κατ' οίκον εργασία", που ανέβηκε το 1971 στα περίφημο θέατρο "Κammerspiele" του Μονάχου. Οι άνθρωποι στα πρώτα του έργα ζουν χωρίς συνείδηση του παρελθόντος και του μέλλοντος, δέσμιοι της συμπεριφοράς τους, που πίσω της ελλοχεύει η ετοιμότητα για βία. Η σωματική ανεπάρκεια μετατρέπεται σε κοινωνικό μειονέκτημα, η επαγγελματική στασιμότητα ή η απώλεια της δουλειάς θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη και διαταράσσει τις σχέσεις. Οι γυναίκες στα έργα του είναι συνήθως πιο δυνατές, πιο ικανές να επιβιώνουν, πιο χειραφετημένες και πιο σίγουρες στην αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Οι άντρες, αντίθετα, είναι εξαρτημένοι από την επαγγελματική ζωή και θέλουν να τους θαυμάζουν γι' αυτό, τους είναι πιο δύσκολο να παίρνουν ρίσκα σε σχέση με τις γυναίκες. Με την πρόοδο του χρόνου, τα έργα του απομακρύνθηκαν όλο και περισσότερο από την περιγραφή των αδυναμιών του κοινωνικού συστήματος και άρχισαν να ερευνούν τις δυνατότητες υπέρβασής τους. Την περίοδο 1975-76 με 653 παραστάσεις για οκτώ έργα του, υπήρξε ένας από τους πιο πολυπαιγμένους θεατρικούς συγγραφείς στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Κάθε χρόνο παρουσίαζε καινούργια θεατρικά έργα για τη σκηνή και το ραδιόφωνο. Όταν έγινε σαράντα χρόνων, το 1986, η παραγωγή του έφτασε στα σαράντα θεατρικά έργα και ένα μυθιστόρημα. Στα τέλη της δεκαετίας του '80, όμως, ο ρυθμός αυτός μειώθηκε και τον ξανακέρδισε το επάγγελμα του ηθοποιού, παίζοντας στην τηλεόραση και στο θέατρο. Ταυτόχρονα, ασχολήθηκε πιο πολύ με τη σκηνοθεσία.
