Një vendi të vogël, siç është Shqipëria jonë, munden t’ia mohojnë lashtësinë e saj, ndonëse ajo nuk është veçse një hyjneshë e moçme dinamike, sa vetë Njerëzimi, me taban të fortë mbi rrënjë të thella, plot virtyte e krenari... Dhe nëse dikur dijetarët e saj, (mbase inegzistentë) shkruajtën për “rrugën e mëndafshit”, luftëra, ose histori të popujve të tjerë dhe nuk shkruan historinë e tyre, …Mëkat!…
Kurrë të mos harrojmë se, edhe Elefanti Afrikan është egzemplari më i lashtë në tokë dhe një turrë e bashkuar milingonash termite, munden ta gjynjëzojnë me një përpjekje të tyre, mandej edhe ta vrasin, por origjinën e tij, të cilën bestytnitë e mbajnë të fshehur nëpër qitapet e djallit, s’e përtypin dot me azgjë, sepse ajo është sterile si një kockë e akullt sferike e pakapërxyeshme. Pa harruar se fare pak kalcium nga ajo kockë shqiptarie, egziston testamenteve të tyre dhe, nëse ata e mbrojnë me fanatizëm ekstrem si të vetën, atëherë s’u mbetet gjë tjetër, veçse të brohorasin njëzëri shqip: “Tungjatjeta!”
Γεννήθηκα στο Τεπελένι της Αλβανίας στο χωριό Μαρίτσαι. Το 1995, μετά τις σπουδές μου, αποχώρησα από την πατρίδα μου και ήρθα στην Ελλάδα. Από μικρό παιδί, ήξερα από τα βιβλία ότι η Ελλάδα είναι η χώρα όπου ξεκίνησε ο πολιτισμός.
Παρόλο που δεν ποδοπάτησα πότε κανέναν, το κορμί μου από τη ζωή απόλαυσε πόνο… Εγώ αυτά που κατάλαβα και βίωσα, τα έγραψα στο χαρτί, ακόμα κι αν στάθηκα μόνος μου σαν ένας ξεχασμένος ιερέας…
Έχω γράψει κι άλλα δύο βιβλία. Το πρώτο είναι η ποιητική συλλογή, Γράφοντας σε σκονισμένο σκαλοπάτι και το δεύτερο έχει τίτλο, Dhimbje, είναι γραμμένο στην αλβανική γλώσσα και σημαίνει πόνος.
Τα χρόνια περνάνε, κυλάνε σαν τα νερά, ο πόνος όμως, αυξάνεται δυστυχώς… Παράδειγμα για πολιτισμό ακόμα δεν υπάρχει… Υπάρχει όμως, αγάπη! Αυτή η λέξη για μένα υπήρξε μόνο σε εκείνη τη μακρινή εποχή, τότε που μιλούσαν και τα σκυλιά…
