Με μισές αλήθειες οι λαοί καλλιεργούν και θρέφουν τις εθνικές τους προκαταλήψεις. Μέσα σ’ ένα περιβάλλον εθνικής αυταρέσκειας, οι εθνικές προκαταλήψεις, απαλλαγμένες από ατομική συνείδηση και συναισθήματα, αποκτούν τη σκληρότητα ενός λαϊκού κατηγόρου. Κανένα ελαφρυντικό δεν γίνεται δεκτό. Έτσι η απλούστευση των κατηγοριών αποκτά μια ιδιαίτερη τεχνική, και η γενίκευση γενικεύεται ως κανόνας. Φταίχτες είναι οι άλλοι.
Από αντίδραση λοιπόν στις κατηγορίες αυτών των προκαταλήψεων, ίσως προκατειλημμένος κι εγώ, τοποθετώ συνειδητά τα πρόσωπα του έργου μου σ’ ένα οριακό μεταίχμιο ελληνικής παρακμής. Σ’ ένα επαρχιακό τοπίο, όπου η αγωνία της επιβίωσης προηγείται από την εφαρμογή των οικονομικών διατάξεων, και η ανυποταξία στους νόμους γίνεται καθημερινή άσκηση επιβίωσης. Σ’ αυτό το τοπίο οι κατηγορούμενοι δεν κατανοούν ποτέ με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους κατηγορούνται. Η απολογία τους είναι πάντα αδύναμη, γιατί το κατηγορητήριο βασίζεται πάντα σε μισές αλήθειες. Αλλά όταν η μισή αλήθεια συμπληρώνεται από προκατάληψη είναι αρκετή για καταδίκη.
Ο Γιάννης Τζίρος γεννήθηκε στο νομό Μεσσηνίας και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε σχέδιο και φωτογραφία κι έκανε μαθήματα μουσικής. Στο διάστημα 1991-93 παρακολούθησε μαθήματα στο τμήμα Θεατρολογίας Αθηνών. Επαγγελματικά ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφική φωτογραφία, τη μουσική, το σχεδιασμό και την κατασκευή κοσμημάτων, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Από το 1990 ασχολείται με τη συγγραφή κινηματογραφικών σεναρίων και θεατρικών έργων.
Εργογραφία:
"Οι τούρτες του μίσους" (ταινία μικρού μήκους), "Το φως που σβήνει" (ταινία μεγάλου μήκους, με συνεργασία συγγραφής), "Ποιος σκοτώνει τα παιδιά" (θεατρικό), "Ο μετρητής" (τηλεταινία από μεταφορά διηγήματος, με συνεργασία συγγραφής), "Αξύριστα πηγούνια" (θεατρικό), "Διονύσιος Σολωμός" (ταινία μεγάλου μήκους - μη ολοκληρωμένη παραγωγή), "Οι άντρες δεν κλαίνε" (ταινία μικρού μήκους), "Ηφαίστειο" (ταινία μικρού μήκους), "Press" (θεατρικό), "Το βουνό μπροστά" (ταινία μεγάλου μήκους), "Τα μάτια τέσσερα" (θεατρικό), "Άπνοια" (ταινία μεγάλου μήκους), "Αόρατη 'Όλγα" (θεατρικό - ανάθεση Εθνικού θεάτρου), "Κανόνια και τρομπέτες" (θεατρικό -σε διαδικασία παραγωγής), "Ελεύθερα ύδατα" (θεατρικό για εφήβους - παραγωγή Ιδρύματος Γραμμάτων και Τεχνών).
Διακρίσεις:
Η ταινία "Το φως που σβήνει" πήρε το 1ο βραβείο καλύτερης ξένης ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ Λέτσε (Ιταλίας) το 2001, το 1ο βραβείο ποιητικής ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ Μόσχας (2002), το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ Καΐρου (2002), και το βραβείο κοινού στο μεσογειακό φεστιβάλ Κολονίας (2002). Το θεατρικό έργο "Αξύριστα πηγούνια" πήρε το 2004 το Α΄ κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου θεατρικού συγγραφέα στο θεατρικό διαγωνισμό του υπουργείου πολιτισμού. Η ταινία "Το βουνό μπροστά" πήρε το 3ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Μόσχας το 2010. Το Θεατρικό έργο "Τα Μάτια Τέσσερα", πήρε το βραβείο Δραματουργίας Κάρολος Κουν 2010. Η ταινία "Άπνοια" πήρε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2010 το βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών (FIPRESCI), καθώς και το βραβείο Κοινού.
