Ήμουν έντεκα όταν πέθανα. Όταν με σκότωσαν, δηλαδή.
Δεν ξέρω αν µου λείπει η ζωή µου. ∆εν είχα και καµία ευτυχισµένη ζωή, βέβαια. Αλλά ήθελα να έχω γονείς. Σαν όλα τα άλλα κορίτσια. Κι ας µην ήµουν σαν αυτά. Ποτέ δεν µοιάζαµε. Ίσως επειδή κανένα τους δεν σκότωσε τη µαµά του, όπως έκανα εγώ.
Τα παιδιά δεν πρέπει να πεθαίνουν. Ειδικά µε τον τρόπο που σκοτώθηκα εγώ. Τα παιδιά πρέπει να γελάνε, να ζεσταίνονται από σφιχτές αγκαλιές, να τρώνε παγωτό, να διαβάζουν βιβλία και να τα ζουν. Όπως διάβαζα κι εγώ τότε. Κι ας µην τα έζησα. Κι αφού δεν µου έµεινε ζωή, τώρα έχω µόνο την ιστορία της.
Αν µπορούσες να ζήσεις ξανά και ξανά, έχοντας το ίδιο όνοµα, την ίδια καρδιά, το ίδιο σώµα, θα επέλεγες να ήσουν εσύ; Θα αγαπούσες ξανά µε τον ίδιο τρόπο, τους ίδιους ανθρώπους;
Ένα συγκινητικό βιβλίο γεμάτο ανατροπές!
Ο Πυθαγόρας Κωνσταντίνος Ελευθεριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1993. Ως έφηβος ασχολήθηκε µε τον στίβο και το βόλεϊ. Ανέκαθεν λάτρευε να διαβάζει βιβλία και να γράφει δικές του ιστορίες που τις κρατούσε στα παιδικά του ράφια. Αποφοίτησε από το τµήµα Φιλολογίας του ΑΠΘ ενώ έκανε και την πρακτική του στη Γαλλία. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε µε τον τοµέα της ψυχολογίας (φοίτηση στην Ακαδηµία Πολιτών, στο τµήµα Ψυχολογίας στα Ιωάννινα). Εργάζεται ως φιλόλογος και συνεργάζεται µε διάφορους εκδοτικούς οίκους, γράφοντας την κριτική του στα social media. Πρόσφατα άνοιξε και το δικό του κανάλι στο YouTube.
