Α, ρε Αλέξη, μ' έμπλεξες...

[...] Όταν το κινητό ξαναχτύπησε, μισή ώρα μετά, ήμουν αραχτός στο Ποιήματα κι Εγκλήματα, στην Αγίας Ειρήνης, παρέα με καφέ και τσιγάρο και μπορούσα και 'γώ. Είπαμε τα ευγενικά μας και η κυρία μπήκε στο θέμα. Το συγκεκριμένο σχολείο θα έκανε μια έκθεση έργων του Ακριθάκη τέλη Οκτωβρίου, στις είκοσι εννιά για την ακρίβεια, και στα εγκαίνια θα μιλούσε μια ιστορικός τέχνης για το έργο του και δεν ξέρω ποιος άλλος και τι άλλο, και ήθελαν, το σχολείο, να μιλήσω και 'γώ γι' αυτόν. Ως φίλος του. Τον πήρα φλασάκι, τη φάτσα του, στο τότε Δυτικό Βερολίνο. Τριάντα τόσα χρόνια πριν. Τον πήρα φλασάκι και σε άλλα ενσταντανέ, νυχτερινά κυρίως, και δέχτηκα αμέσως. Και με πολλή χαρά. [...] Κάνα δυο μέρες μετά, Σεπτέμβριος ακόμα, βρέθηκα με παρέα για φαγητό. Ήταν και η Φώφη, η χήρα του Αλέξη. "Σε πήραν τηλέφωνο απ' το σχολείο για την εκδήλωση;" η Φώφη Τοξότης, κατευθείαν στο θέμα. "Ναι, το κανονίσαμε, όλα υπό έλεγχο" και 'γώ, Τοξότης επίσης. "Σκέφτηκες τι θα τους πεις;", η Φώφη ήθελε λεπτομέρειες. Μπορεί του ζωδίου κι αυτό. "Δε χρειάζεται, το έχω" εγώ βέβαιος. Και ανέμελος, αυτό του ζωδίου σίγουρα. "Να προσέχεις τι θα λες, σε σχολείο θα είμαστε, θα είναι και παιδιά" η Φώφη με ήξερε. Και τον Ακριθάκη. "Μη σε νοιάζει, δε θα μιλήσω για τα χόμπι του" την ηρέμησα, "το πολύ πολύ να τους πω που είχε ένα σωρό συμμαθητές, λόγω που γύρισε πολλά σχολεία, λόγω που τον διώχνανε απ' όλα ως ατίθασο άτομο" την ψιλοτσίγκλισα, το σήκωνε.