Στην τρίτη ποιητική συλλογή της η Σοφία Τσίπα, ακολουθώντας και πάλι τη φόρμα του ομοιοκατάληκτου στίχου, μέσα από μια διαδικασία ζύμωσης με ιδέες και στίχους, παλεύοντας με τους φθόγγους και τα συναισθήματα, βρίσκει τη σωστή σειρά να τοποθετήσει τις λέξεις στο χαρτί και να μιλήσει με αντισυμβατικό τρόπο, για όλα όσα θάβουμε μέσα μας κι ύστερα από λίγο καιρό επιστρέφουν. Εσωτερικές και κοινωνικές συγκρούσεις, λάθη και σωστά, το δίκαιο αλλά και το άδικο της ζωής μας, περνούν μέσα από τη μελάνη της Σοφίας Τσίπα άλλοτε με άκρατο λυρισμό και άλλοτε ωμά, σκληρά, δηκτικά. Ο έρωτας ως παρουσία αλλά και ως απώλεια, ο θάνατος, η μοναξιά αλλά και το παρήγορο "μαζί", οι κοινωνικές και εργασιακές συνθήκες στις οποίες όλοι είμαστε δεμένοι, οι αβαρίες της ζωής μας...
Μα πρώτα και πάνω από όλα, στους στίχους της ζουν οι άνθρωποι: Η ανθρώπινη συνθήκη ως
μέτρο των πάντων.
