Αγάπησα το μαρτύριο

Ἦταν μιά ἥσυχη μαγιάτικη νύχτα τοῦ 1923. Στή μακρινή Τασκένδη ὅλοι οἱ κάτοικοι ἀναπαύονται. Ἡ κυκλοφορία στούς δρόμους ἀνύπαρκτη. Μόνο στά γραφεῖα τῆς G.P.U. ἀγρυπνοῦν. Οἱ τσεκίστες δουλεύουν νύχτα-μέρα, μελετοῦν τίς πληροφορίες, ἑτοιμάζουν κατηγορητήρια, σχεδιάζουν συλλήψεις. Ἡ ἐπανάσταση πρέπει μέ νύχια καί μέ δόντια νά προστατευθεῖ ἀπό τούς «ἐχθρούς τοῦ λαοῦ». Ὅμως δέν εἶναι οἱ μόνοι πού ἀγρυπνοῦν. Στό σπίτι τοῦ ἀρχίατρου καταφθάνει μέ ἄκρα μυστικότητα ὁ ἐξόριστος ἐπίσκοπος Ἀνδρέας. Οἱ ναοί τῆς Τασκένδης ἔχουν πέσει στά χέρια τῶν σχισματικῶν καί ὁ ἐπίσκοπος Ἀνδρέας θά πρέπει νά τελέσει τήν ἀκολουθία τῆς κουρᾶς. Ὅλα θά γίνουν κρυφά. Ἡ κρεβατοκάμαρα τοῦ ἀρχίατρου μεταμορφώνεται σέ κατακόμβη. Ἡ ἀκολουθία τῆς κουρᾶς ἀρχίζει.Τά μικρά παιδιά τοῦ ἀρχίατρου κοιμοῦνται. Ὁ μεγαλύτερος γιός διηγεῖται: «Κάποια νύχτα ἤμουν στό κρεβάτι μου. Ἦρθαν ὁ πατέρας μου γιά τήν κουρά του καί ἡ Σοφία Σεργκέγεβνα. Νόμιζαν πώς κοιμᾶμαι. Ἡ Σοφία τόν παρακαλοῦσε νά μήν καρεῖ μοναχός, γιά χάρη μας, τῶν παιδιῶν του. Ὁ πατέρας μου ὅμως ἦταν ἀνένδοτος». Ὁ ξακουστός ἀρχίατρος χειρουργός, ὄντας ἤδη ἱερέας π. Βαλεντίν, προχωράει στό μεγάλο βῆμα. Ἀπό Βαλεντίν ὀνομάζεται Λουκᾶς. Ἀπό τά χείλη τοῦ ἐξόριστου ἐπισκόπου ἀκούει μέ προσοχή τίς εὐχές τῆς κουρᾶς πού ἀποδείχτηκαν προφητικές. «Μὴ οὖν προτιμήσῃς τι τοῦ Θεοῦ… καὶ γὰρ πεινάσαι ἔχεις, καὶ διψῆσαι καὶ γυμνητεῦσαι, ὑβρισθῆναί τε καὶ χλευασθῆναι, ὀνειδισθῆναι καὶ διωχθῆ ναι καὶ πολλοῖς ἄλλοις περιαχθῆναι λυπηροῖς οἷς ἡ κατὰ Θεὸν ζωὴ χαρακτηρίζεται…». Ὁ ἀρχίατρος-ἱερέας ἀπαντάει σταθερά, μέ ἀποφασιστικότητα: «Ναί, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος, τίμιε πάτερ».