[set 10 τόμων]
Με τα "Τετράδια Κοινοβουλευτικού Λόγου" εγκαινιάζουμε μια εκδοτική σειρά αμιγώς κοινοβουλευτικού χαρακτήρα, που απευθύνεται όχι μόνο στους ειδικούς, αλλά και σε όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως.
Οι δώδεκα κοινοβουλευτικές ομιλίες, που παρουσιάζονται σε αυτή την πρώτη έκδοση της σειράς και συνοδεύονται από κατατοπιστικές εισαγωγές, φωτίζουν ενδιαφέρουσες πτυχές του πολιτικού βίου της χώρας, αλλά και κορυφαίες προσωπικότητες της κοινοβουλευτικής μας ιστορίας. Κυρίως, όμως, προβάλλουν και επιβεβαιώνουν βασικές αρχές και αξίες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος: το διάλογο, την επιχειρηματολογία, τον ορθολογισμό, την αφοσίωση στα κοινά, την προτεραιότητα του εθνικού και συλλογικού συμφέροντος.
Οι ομιλίες αυτές αναφέρονται σε κεντρικά ζητήματα που απασχόλησαν κατά καιρούς την ελληνική πολιτεία. Η σημασία τους έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι υπερβαίνουν την εκάστοτε συγκυρία και διατηρούν τη ζωντάνια τους μέχρι σήμερα. Με αυτόν τον τρόπο, υπενθυμίζουν στον αναγνώστη ότι η δημοκρατία είναι μια διαδικασία πάντοτε σε εξέλιξη και ότι, όσο καλύτερα γνωρίζουμε το παρελθόν μας, τόσο καλύτερα θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε το παρόν και να σχεδιάσουμε το μέλλον μας.
Φίλιππος Πετσάλνικος, πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και πρόεδρος του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία.
Περιέχονται τα κείμενα:
- Πρόλογος του Προέδρου της Βουλής
- Κωνσταντίνα Ε. Μπότσιου, εισαγωγικό σημείωμα
Τετράδιο 5. Αλέξανδρος Σβώλος:
"Η πρώτη αγόρευσή του στη Βουλή των Ελλήνων (1950)
- Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, εισαγωγή - ιστορικός σχολιασμός
Ομιλία Αλέξανδρου Σβώλου
Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1888 στο Καλέντζι Αχαΐας. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο.
Το 1915 διορίστηκε Νομάρχης Λέσβου και στη συνέχεια ανέλαβε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ελευθέριου Βενιζέλου, τον οποίο ακολούθησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης. Πρωτοστάτησε στην έκπτωση του βασιλιά Κωνσταντίνου κι εναντιώθηκε στο δικτατορικό καθεστώς του στρατηγού Πάγκαλου.
Το 1930, όταν ο Βενιζέλος επέστρεψε στην εξουσία, ο Γεώργιος Παπανδρέου διορίστηκε υπουργός Παιδείας κι έλαβε σημαντικά μέτρα για την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Το 1935 ίδρυσε το "Δημοκρατικό Κόμμα", το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε "Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό".
Ακολούθησαν η δικτατορία Μεταξά και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Εξαιτίας της αντιστασιακής του δράσης, το 1942 συνελήφθη και φυλακίστηκε. Δύο χρόνια αργότερα κατέφυγε στη Μέση Ανατολή για να οργανώσει το συνέδριο του Λιβάνου, όπου αποφασίστηκε ο σχηματισμός κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας υπό
την προεδρία του, και αμέσως μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στην Ελλάδα.
Την περίοδο 1947-1950 ανέλαβε διάφορα υπουργεία σε μεταβατικές κυβερνήσεις. Η συνεργασία που ακολούθησε με τους Φιλελεύθερους του Σοφοκλή Βενιζέλου δεν κράτησε για πολύ. Το 1961 αναγνωρίστηκε αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου και στις εκλογές του ίδιου χρόνου εξασφάλισε το 1/3 των εδρών της Βουλής. Μην αναγνωρίζοντας το κύρος του αποτελέσματος, κήρυξε τον "ανένδοτο" στην ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και το 1963 κέρδισε τις εκλογές με σχετική πλειοψηφία.
Πανηγυρική ήταν η νίκη το Φεβρουάριο του 1964, με την Ένωση Κέντρου να λαμβάνει το 53% των ψήφων. Όμως, οι ιδεολογικές, πολιτικές και προσωπικές διαφορές στους κόλπους του κόμματος ήταν το αδύνατο σημείο, το οποίο εκμεταλλεύθηκε η παρασκηνιακή ηγεσία της Δεξιάς. Τον Ιούλιο του 1965, οι αποστάτες ανέτρεψαν τον Γεώργιο Παπανδρέου, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας μακράς περιόδου πολιτικής κρίσης.
Από την 21 Απριλίου 1967, οπότε εκδηλώθηκε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, ο Παπανδρέου τέθηκε σε περιορισμό στο σπίτι του στο Καστρί, όπου και πέθανε την 1η Νοεμβρίου του 1968.
Δύο ημέρες αργότερα, η κηδεία του "Γέρου της Δημοκρατίας" αποτέλεσε τη μεγαλύτερη αντιδικτατορική διαδήλωση. Την πομπή ακολούθησε μια πραγματική λαοθάλασσα 300.000 ανθρώπων.
