Άγραφο δίκιο

1760 Ο καπετάν Γκέκας, ο κλέφτης ήταν ομορφάντρας, ψηλός και λαξεμένος από τα αγαθά του Ταϋγέτου αλλά και λεβέντης και πολεμιστής και θρυλικός ήρωας. Πρωτεργάτης και επαναστάτης χωρίς να το γνωρίζει, μόνο να το βιώνει. Ως τη Ρούμελη γνωστός για τα ανδραγαθήματά του. Θρύλος σαν το Διγενή και τους λοιπούς Ακρίτες. Την έκλεψε και την έφερε στο σπίτι του τη Σταύριανη τη σύγκρια..! Παιδούλα κοκκινομάγουλη και ντροπαλή με μια ομορφιά ανομολόγητη να της γλύφει το πρόσωπο και μάτια βαθιά μπλε που φαίνονταν τώρα μπλάβα, πρησμένα από το κλάμα και τα δάκρια χείμαρρος στην κεντημένη ποδιά της. Κι όλο τα πασούμια της να κοιτά, ριγμένα τα μάτια προς τα κάτω και να μην τολμά να τα σηκώσει για να κοιτάξει την κυρά του σπιτιού, που χρόνια τώρα μόνο θηλυκά γεννούσε χωρίς να καταφέρει ένα 'ρσενικό να δώσει στον κύρη κι αφέντη της, ώσπου να απελπιστεί ο απαράμιλλος και να πάει να κλέψει αυτήν την φτώχια, για ν' αποκτήσει ένα "παιδί", το τολμηρό του όνειρο, τέλος πάντων, ένα 'ρσενικό, που θα του εξασφάλιζε τις ένοπλες οντότητες στη γενιά. Ο Θεός της! Τον λάτρεψε η Πανώρια, η πραγματική αρχόντισσα, η γυναίκα του και τώρα να την προδώσει; Γιατί λοιπόν μπροστά στο άδικο του άντρα της κανείς δεν είχε λόγο; Κόντρα στο άδικο αυτό κανείς δεν πολεμούσε, κόντρα στον Γκέκα κανείς δεν μπορούσε να παραβγεί, στο άγραφο δίκιο του βουνού..! Η μανιάτισσα γυναίκα, ο μανιάτης άντρας που μάχεται τους Τούρκους, η κλειστή κοινωνία, οι απαραβίαστοι νόμοι, η άγραφη ηθική και το σατανικό παιγνίδι της μοίρας που παρεμβαίνει εκεί που δεν χωρά πια ο ανθρώπινος νους. Μια ιστορία φόρος τιμής στα χώματα τα αδούλωτα της Μάνης...