Αδώνιδος κήποι

ΠΟΙΗΤΟΥ ΤΟ ΗΘΟΣ Και θα σταθείς με μόνο το μολύβι σου στο χέρι από φωτιά ν’ αστράφτει και να ξερνάει λυγμό τα τρίσβαθα που μέσα τους κρυμμένο ώς το μεδούλι σε κατατρώει σαράκι Μόνο αυτό θα έχεις των πιο παλιών κληρονομιά ακριβή πικρό να γράφεις και να γεύεσαι το αλάτι Ευχή κι όχι κατάρα με μια ελάχιστη φωνή το πιο βαρύ στα ποιήματα φορτίο που σηκώνεις Ήθος του ποιητή το άχθος του ανθρώπου ΣΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ Κομμάτια κι αποσπάσματα ζωής αργοσαλεύοντας νυχτερινά ομοιώματα γκρίζες σκιές απ’ τα υγρά πλακόστρωτα μαζεύοντας ώς το ξημέρωμα Έπειτα πολύ προσεκτικά το μέτρημα μη γίνει λάθος και συναριθμηθούν με τους παρόντες οι φίλοι που ολοένα λιγοστεύουν Στο τέλος πια σαν αποκάμουν πολύτιμο φορτίο τα ίχνη αποθηκεύουν μην και σβηστούν από την πρωινή δροσιά και θριαμβεύσει ο θάνατος