Ο συλλογικός αυτός τόμος, που είναι αφιερωμένος στη μνήμη του αρχιτέκτονα και θεωρητικού της τέχνης Παναγιώτη Μιχελή και της ζωγράφου Έφης Μιχελή, περιλαμβάνει δεκαεπτά μελέτες οι οποίες παρουσιάζουν στιγμές και όψεις από τον διάλογο δύο πεδίων, της αισθητικής και της τέχνης. Οι προσεγγίσεις της τέχνης και, κυρίως, ποικίλων λόγων περί της τέχνης γίνονται από διαφορετικές σκοπιές, με κυρίαρχες τη φιλοσοφική, την ψυχολογική και την ανθρωπολογική. Εξετάζονται ζητήματα φιλοσοφικής αισθητικής (πλατωνική κριτική της τέχνης, Αριστοτέλης και ζωγραφική, φαντασία και μίμηση στη βυζαντινή αισθητική, η γερμανική αισθητική στη νεοελληνική σκέψη), αισθητικής και μουσικής (Κοϊντιλιανός, Ξενάκης, η μουσική εμπειρία ως ψυχονοητική λειτουργία) και ψυχολογίας της τέχνης (χρήση και κατάχρηση της θεωρίας του Piaget, γλώσσα συναισθημάτων και γλώσσα της τέχνης). Επιχειρούνται φιλοσοφικές και φιλολογικές αναγνώσεις της αρχαίας δραματικής ποίησης (Πλάτων και κωμωδία, αρχαίες και σύγχρονες πτυχές του τραγικού, ο θρήνος στους "Πέρσες" του Αισχύλου), καθώς και προσεγγίσεις πρακτικών της τέχνης (χρυσή τομή και θησαυρός των Σιφνίων, εθιμολογικά της λαϊκής αρχιτεκτονικής, η μάσκα του Ensor, παλαιές και νέες εικονομαχίες - από τον Λέοντα Γ΄ στους Ταλιμπάν).
