Τα κύρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν το έργο του Λούκατς για την αισθητική διαπερνούν και τη μελέτη του για τη μουσική, και είναι: η πρωταρχική σημασία της αντανάκλασης της πραγματικότητας, η έμφαση στον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της τέχνης και στην καθοριστική σημασία της στη διαδικασία κοινωνικοποίησης του ανθρώπου, η υπεράσπιση της αισθητικής αξίας του ρεαλισμού, η κριτική στάση απέναντι στις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις του σύγχρονου ατομικισμού.
Στο πλαίσιο αυτό, οι βασικές πτυχές που θίγει ο σημαντικός μαρξιστής διανοητής για τη μουσική είναι: η θεμελίωση του κοινωνικού χαρακτήρα της λειτουργίας και της ηθικής επίδρασής της, το πρόβλημα της αυτονόμησής της από τον λόγο και τον χορό, η σχέση μορφής-περιεχομένου.
Ο Γκυόρκυ Λούκατς (Gyorgy Lukacs, 1885-1971) προερχόταν από εύπορη αστική οικογένεια εβραϊκής καταγωγής την εποχή της Αυστρουγγαρίας. Γεννήθηκε στη Βουδαπέστη από πατέρα τραπεζίτη. Σπούδασε στα πανεπιστήμια της Βουδαπέστης και του Βερολίνου και το 1906 ανακηρύχθηκε διδάκτορας φιλοσοφίας. Το 1914 προσχώρησε στο ουγγρικό κομμουνιστικό κόμμα. Από το 1945 χρημάτισε καθηγητής αισθητικής στο πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης. Υπέρμαχος της αποσταλινικοποίησης, το 1956 χρημάτισε υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Νάγκι, μετά την πτώση της οποίας αυτοεξορίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα. Στα βασικότερα έργα του συγκαταλέγονται: "Η ψυχή και οι μορφές" (1911), "Το ιστορικό μυθιστόρημα" (1936), "Ο Γκαίτε και η εποχή του" (1946), "Ο νεαρός Χέγκελ και το πρόβλημα της καπιταλιστικής κοινωνίας" (1948), "Η καταστροφή του Λόγου" (1954), "Σολζενίτσιν" (1964).
