Ακίνητη πόλη

"Να κάτσεις να γράψεις", είπε. "Μόνο σ' αυτό είσαι καλός. Να κάτσεις να γράψεις". Κι ύστερα έφυγε. Εκνευρίστηκα. Φαντάστηκα πως τρέχω ξοπίσω του, πως τον προλαβαίνω πριν μπει στο αυτοκίνητο και πως του λέω κάτι πολύ έξυπνο για τη γενιά του και τους αγώνες τους και πώς χειραγωγηθήκανε τελικά κι αυτοί και τι διάολο θέλουνε πια από εμάς, να βγάλουμε το φίδι απ' την τρύπα; Και στο κάτω κάτω, για ποιον να γράψω; Κανείς δεν διαβάζει τίποτα πια, μόνο η εικόνα έχει δύναμη κι αυτή ξεφτιλίστηκε, ο Μπουνιουέλ πέθανε, ο Μαρξ πέθανε , ο Λένιν πέθανε, ο Λένον πέθανε, ο Καστοριάδης πέθανε κι ο Κάστρο θα πεθάνει κι όλοι πεθάνανε και μόνο ελάχιστοι τους θυμούνται στ' αλήθεια και βαρέθηκα να ζω με όλη αυτή την ατέλειωτη μυθολογία που έχει καταντήσει απλά άλλο ένα target group για εμπόρους με σοσιαλιστική φρασεολογία.