Ακριβοθώρητη

Τα απομεινάρια της σκέψης":
Στ' απομεινάρια του μυαλού, στο διάβα μου της σκέψης
αναλογίστηκαν ευθύς, προτού εσύ το πέμψης.
Το μήνυμά σου το σκληρό, στ' απόβραδο του νου σου
καταλαγιάσανε με μιας, σωροί του εαυτού σου.
Αυτοί που εναρμονίστηκαν, αυτοί που εξεδωθήκαν,
εξέπεμψαν σήμα "sos" κι ανάξιοι αποδοθήκαν.
Φόροι τιμής, φόροι απλοί, ενός σχεδίου ακόμη
θυσίες εγινήκανε, για μας οι νόμοι ακόμη.
Επάξια και ευκρινώς, έπρεπε να ανανεωθούνε
όρκοι τιμής σα δόθηκαν, αυτοί να αντρειωθούνε.
Στο διάβα του έγγαμου, του βίου, που 'χε ξεκινήσει
στο πέρασμα που επιτυχώς, το 'χαμε εμείς εστήσει.
Μα όπως λέει πολύ σωστά, μια λαϊκή μας ρήση
όποιος στην άμμο έχτισε, απομεινάρια έχει γεμίσει.
Της σκέψης του της μοναχής, της αδιευκρινίστου αιτίας
της έρμαιης, της απειλής, της στάσης του πορείας.
Όσο κι αν στοχάζομαι, όσο και αν τυραννούμε
λύσεις ορθές, δε βρίσκονται, απλά εμείς θαρρούμε.
Πως πρέπει, εις το κάθε εξής, συμβιβασμοί να γίνουν
ακέραιοι καθωσπρέπει στη ρότα μας να συγκλίνουν.
Από κοινού και πάντοτε, κρατάμε ίδια στάση
στα ζόρια μας και στα καλά εκεί να ξαποστάσει.
Απάνεμο και ήρεμο, να βρούμε εμείς λιμάνι
της πίστης, της αφοσίωσης, πράμα, να μην το πιάνει.
Ωσάν, ο μέγας τούτος, στόχος μας επιτευχθεί
τίποτα δεν μας σκιάζει, δεν θα μπορεί να διαπραγματευθεί
την αλήθεια μας την πραγματική
την τόση επιμονή μας, να μην τη στερηθεί.
Κανείς και τίποτα δε θα 'ναι ικανό
την πλεύση, της πορείας μας,
να βρει το χορηγό
της αποφυγής του το λαχνό.